Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 324]

Verzen.

Lente.

Hart, dat meende wijs te zijn,

Wat beduidt uw blijde pijn,

Waarom deze zangen?

Weet ge dan uw wetten niet,

Zingt ge weer het oude lied

Van een jong verlangen?

Domme hart dat wijs wou zijn

Luistert niet naar reden,

Denkt niet meer aan oude pijn

Nog zoo kort geleden; -

Weet alleen zijn juichend lied

Nu het weer de lente ziet

Met haar zaligheden.

Einde.

En toen wij scheidden was de zon verdwenen,
De zon, wier schijnsel ieder ding vermooit,
Die stralend ons ontmoeten had beschenen
En onzen dag met haren glans getooid.

Een grijze mist hing druilend rond de boomen
En droppels gleden langs hun zwarte stam,
Of alles schreide, om mijn lieve droomen
Die d' ochtend bracht, en die de avond nam.

Wel alle blijheid scheen voor goed verloren;
Een misthoorn loeide klagend op uit zee,
Gedempt en dreigend in m'n moede ooren,
En alles treurde met mijn droefheid mee.

[p. 325]

Na den strijd.

Dit is de rust die nu mijn ziel behoeft,
Dit stil bezinnen op de vage zangen
Waarin mijn gansche denken lag gevangen,
Sinds ik de zoetheid van deez' droom doorproefd.

Nu is wel alle bitterheid voorbij
En alle leed om deze waan doorleden.
Ik heb mijn domme droomen doodgestreden
En - meer dan ooit is thàns m' uw beeld nabij.

Zoo brengt het leven immer weer gewin
Voor wie zijn harde lessen durven leeren:
Het straft degenen die teveèl begeeren,
Maar elke straf houdt een vertroosting in.

De Droom.

Ik schikte bloesems in een vaas van blauw,
Met blanke vingers die te streelen schenen
En koozend gleden langs de stengels henen,
Terwijl mijn oogen droomden, lief, van jou

En van ons weerzien, dat ik weldra wist te komen,
Van blijde bloemen-groet die ik je hield bereid;
En in een wenschelooze innigheid
Verging de lange nacht in lichte droomen.

Tot ik ontwaakte, en in stil bezinnen
De klare vreugde van mijn droom hervond,
En met een blijde glimlach om mijn mond
Gelukkig was, dat zóó ik kon beminnen.

[p. 326]

Wachtende.

Mijn kamer wacht nog immer op uw komen
En alles is tot uw ontvangst bereid.
In sierlijk-brooze kandelaren droomen
Mijn blanke kaarsen, slank en toegewijd,
En in het roerloos wenschen van uw komen
Verstrakt de stilte en vergaat de tijd.

Als vreemd-verstilde, felle vlammen beuren
Oranje tulpen trots hun kelk in 't licht,
Terwijl de bruin-fluweelen fletten geuren
In donkren hoek, verborgen voor 't gezicht,
En rhododendrons, met hun blijde kleuren,
Schier 't bankje buigen onder hun gewicht.

Daar, in mijn kamer, wacht ik op uw komen.
O, zie mijn hart, tot uw ontvangst bereid,
Aanschouw de bonte bloemen mijner droomen.
Zooals mijn kaarsen, blank en toegewijd,
Zal 'k blijven wachten op uw eind'lijk komen,
Al weegt de stilte, al vergaat de tijd.

Waldie van Eck.