Groot Nederland. Jaargang 17

[p. 322]

Nachten.

I.

In de lichte zomernachten
Mocht ik door de velden waren,
Met mijn handen langs dë aren,
En mijn lippen naar het licht....
Dan zou ik verwachtend wachten
Op de streeling van je haren,
Op den glans van jouwe oogen
En den geur van je gezicht.

Ergens, waar de groote boomen
Tegen 't licht staan, fel en duister,
Onder 't huiverend gefluister
Van den wind in zoel gevlei; -
Daar moest je dan eindlijk komen,
Om je hoofd de stille luister
Van de sterren; en je handen open
En alleen voor mij.

En de nachtwind zou je haren
Zoetjes door de mijne woelen,
En ik zou jë adem voelen,
En je handen om mijn hoofd.
Uren zouden zijn als jaren,
En we zouden niets meer vreezen,
Want dit zou de volheid wezen,
Die ons altijd bleef beloofd.

In de lichte zomernachten
Lig ik in mijn dompe kamer,
En mijn hart slaat als een hamer
Reddeloos-verloren tijd.
En ik màg je niet meer wachten,
En ik kàn het nog niet dragen,
Dat je nooit voor mij zult dagen
Als mijn ridder die bevrijdt.

[p. 323]

II.

Het was alleen maar de suizende nacht;
Het waren de ritselend-trillende boomen...
Maar ik hoopte aldoor, dat hij toch nog zou komen,
Omdat hij zich toch had bedacht.

In de verte huildë een eenzame hond,
Dan kwam er weer wind aan met stootende vlagen;
Ik zei maar: het moet; - en ik kòn het niet dragen,
Ik lag net te huile' als die eenzame hond...
En eindelijk, eindlijk begon het te dagen.

De dag. - O, een dag zonder kans, zonder licht;
Een hooplooze ochtend met kleurloozë uren,
Een middag met een onverdraaglijk gezicht,
Een avond die tergend, die eindloos blijft duren; -
En dan - weer zoo'n nacht als het laatste gericht;

Een nacht met gesuizel als fluistrende stem,
Vol onrust van bevende, wachtende boomen...
Neen, hij zal niet komen; nóóit zal hij meer komen.
En ik kan toch niet ádemen zonder hem.

Annie Salomons.