Groot Nederland. Jaargang 16

[p. 663]

Gemengde gedichten.

Najaarsmorgen.

De grijze aarde dampt,
De zieke boomen ruien,
De bladren dalen zacht,
Een verre klok wil luien.
De witte beekzwaan drijft
Vereenzaamd in den nevel.
De wilde wingerd roest
Aan vochtdoortrokken gevel.
De boomenvoeten staan
In 't geel en bruin der bladren,
De weg schijnt onbegaan:
Ik zie noch hoor iets nadren;
Alleen onzichtbre hand
Wekt onverwacht gerucht,
Als voor mijn voeten ploft
Uit eik of beuk een vrucht.

[p. 664]

Dorpssmidse

‘Hieme, hieme, hieme, hieme!’

Over velden, over wegen,

't Hoog en machtig hamerklinken,

Van de smidse in het dorp.

Blauwe hemel, groene velden,

Trillend heete horizont,

Boeren die de koeien melken,

Maaiers, die het gras verslaan,

Mool'naar uit den molen tredend,

Hondgebas van verre hoeve,

Kinderstemmen zomerblij

En de hamer van de smidse,

Hoog en helder uit het dorp:

‘Hieme, hieme, hieme, hieme’.

[p. 665]

Zilver.

Op een wintermorgen in de warme hal van een bankhuis, hoorde ik hoe het zilver zijn hooglied zong.

‘Tieng, tieng, ik en jij, tieng, tieng, ik er bij’, zoo snapten de guldens, spartelend uit opgeheven hand, als visschen door een waterval en menigmaal dacht ik van het vlietende, vlottende geld op te vangen een woordje, soms lachend, soms plagend, dan spottend, dan klagend.

Kan het zijn, van al wat het zag, dat het hoogstemmig zoo rammelt en relt, als het saâm wordt gestapeld en zuiver geteld, zoo dacht ik een wijle, maar hoorend te scherper, zoo sprak het m'een speelsche en ijdele tale: ‘tieng, tieng, ik en jij, tieng, tieng, ik er bij.’

[p. 666]

Verwachting.

Na vele regendagen spiegelt het herfstzonlicht over de velden; het al-effen groen der weiden en het ijl, doorschijnend blauw der lucht doen aan oneindigheid denken.

De horizon is verdwenen en de smeltende, zonbeschenen nevel verbindt hemel en aarde.

De zoete rook van het ontbindend blad is ruchtbaar geworden, alom over de landwegen; de geest der aarde schijnt ten hemel te varen.

O, stille, spiegelschoone morgen, welk een verwachting doet gij in mijn gemoed ontwaken!

[p. 667]

Weemoed

In de steden, op het ewige plaveisel, waar stofnevel hangt in het zonnelicht en het geschuifel der voetgangers in de ooren zeurt, daar vergat ik een wijle de vergankelijkheid, de breuk des levens. Daar, in den samengang der groote menigte, droomde ik een wijle het leven te bezitten, doch, gaande langs een schaduwnatte steeg, zoo hervond ik, in het klagende lied eens sjofelen zangers, de weemoed der vergankelijkheid.

[p. 668]

Wonder.

't Is stil in mijn kamer en de sneeuw maakt het buiten geluidloos.

De klok tikt al maar den hartslag des tijds, onhoorbaar en hoorbaar om beurten.

Daar opent zich geniepiglijk mijn deur en met haar fonkelende oogen komt haastiglijk binnen de poes.

Zij gaat naar een kastspleet en snuffelt er lang; nu ziet ze een pakje, dat nieuw is gebracht en lucht 't en keurt het, maar blijft onvoldaan. Dan gaat ze van meubel tot meubel al speurend voorbij; daar springt ze zoowaar, - 't is nog nimmer gebeurd - op den schoorsteen, mijn kostbare vazen ten spijt. Zij sluipt met uitgestrekten hals aan het breekbare kleingoed voorbij en wijlt bij de klok, die z' omsnuffelt, als wou zij de ziel van het uurwerk genaken.

Aan alle kanten wordt het wonder betast en beroken, nog eens en ten derde male.

Vragend ziet zij mij aan en gaat klaaglijk miauwen; onvoldaan slipt ze dan door de deurspleet weer weg.

Ach, ik versta haar maar al te wel!

[p. 669]

Watertje.

Dicht bij mijn huis loopt een watertje, één hand slechts breed, altijd maar door.

Wat zegt het kleine, zwakke watertje zoo koel?

Bij morgenglans en middagbrand, bij regenval en windgehuil, bij avondstilt' en nachtgedruil, het watertje zegt altijd koel: ‘ik ben een breekbaar watertje; wat deert het mij! Ik loop den ganschen langen dag en voel mij nimmer moe. Misschien dat morgen wel een spade mij in tweeen splijt en mij voor goed den weg ontzeit; wat deert het mij! Ik loop zoolang ik loopen kan en stoor mij aan geen kans of tijd, totdat ik, klein, zwak waterke, word hier of daar in 't zand verspreid; wat deert het mij!’

Zoo spreekt maar altijd koel het kleine, brooze watertje.

Henri Bakels.