Groot Nederland. Jaargang 16

[p. 444]

[Verzen]

Het berkenbosch

voor Ariette.

Het fijne berkenbosch, de wiegelwitte stammen

van krijtten teekening in 't donkere tapijt;

als ranke stengels, lijnig, tot den top omvangen

van wisselzilvere bedrijvigheid.

Het neergeslagen licht, op de gezegen kruinen;

het siddert en het glijdt van glinster, schilverig

een regen flikkering stroomt de gebogen pluimen

der blanke berken af, het bliksemt zilverig.

't Weerwiègelt voor de grens der heibevloeide stammen,

wanneer de wind beweegt de pantserbladerval,

in zwervend silhouet grillige schaduwvlammen

met strepen hemelwit en plekken overal.

In 't zacht aanééngeleun der glanzende guirlanden

als golven overdaad, van snelle schittering,

het pen-geaderd net, het fijne velerhande

doorspreìige getak van teere teekening.

[p. 445]

Het nevelbosch.

De naalden als een biezen kleed

verward en dicht gevlochten,

met losse steken waar ik treed,
den bruinen bodem overkleed

van breed-gevleide bochten.

Als rechte pijlers, nevelgrijs,

nauw uit het dek gebroken,

de pijnen,... met hun rank gerijs,
pilaren van een stil paleis

den neerhang onderdoken.

Als donkre wolken hangt het rijs

gezonken en voorover;

omdompeld heeft een blauwig grijs,
het schemergroene schutsgewijs

omleeg gehuifde loover.

Het even aangegeven grauw

van stammen nat-bedropen

hièr glimmend, waar ik dieper schouw
een vele-lijnen onderbouw,

die 'k wissel onder 't loopen.

't Is of geen stoornis binnendringt

de uitgestegen toppen,

maar enkel in dit stils weerklinkt
't geluid, dat van de takken zinkt

als duidelijke droppen.

[p. 446]

Herfststorm.

Zwaar zoekt de wind, het gaat ten ende

en vlaklings stuift de sterke wind

de boomen tot een booze bende

die zijn verbolgen en ontzind.

het buldert aan, het stroomt en stijgert

de kruinen door de velden in

het sidert waar z'n stem mee krijgert

z'n vreugde joelt er midden in.

als uitgestrekte armen jagen

de takken eene èène richting aan,

of zwiepen diep, met kwade slagen

hun waaiers op de winden aan.

het striemt en scheert de trosse-twijgen

die vluchten al de boomen uit

maar blijven vast en angstig hijgen

de ritsel raast er tusschen uit.

ze vliegen uit de zwarte blaren

en reizen voor de grijze lucht

tot dat ze dalen en vergaren

wanneer de wind heeft uitgezucht.

het sterft en wisselt, geen bestende

is nog aan deze aanhankelijkheid

het loopt alarm... het gaat ten ende

- de herfst en z'n verganklijkheid.

Martien Beversluis.