Groot Nederland. Jaargang 16

[p. 396]

Somber stilleven.

De wintermiddag staat
Met open handen voor de ramen. Luid
Maar vaal, bonzen geruchten langs de gevels.
Er speelt een orgel in de straat
En menschen wijken voor elkander uit;
Boomtakken dringen wiegend door den nevel...

De wintermiddag staat
Te beedlen voor de rame', en laat
Een schemer vallen van stofregen en zwart zand.
- Dan kijkt hij hongrig binnen, en zoodra ontstal
Hij met zijn smeeken wat warm licht
Aan 't donker van de kamer, aan 't kristal
Waarin een leeggebloede, grauw-witte chrysant
Op haar vergeten kroon te sterven ligt, -
Of strakker trekt de mist de ramen dicht.
Er speelt een orgel in de straat,
De takken dringen wiegend door den nevel.

De winterdag, bedelaar van zacht leven,
Van sterken vrede, richt zich hooger
Voor 't veilig venster, en zijn oogen
Zien uitgezwakt de verzadigde kamer in; - en zóodra stalen
Zij met hun smeeken wat rijkdom en kleur
Van 't warm tapijt weg, en wat blauwig-stalen
Vonkelen van de ronde schalen
Waar oude vruchten, doode mispels, even
Hem schreien doen door hunnen loomen geur, -
- Of weg zinkt hij, weer arm en moe:
Want dichter dekt de mist de ramen toe.
Er speelt een orgel in de straat,
De takken dringen wiegend door den nevel.

Martin Permys.