Groot Nederland. Jaargang 16

[p. 672]

Achter en over de duinen,

voor Nellie.

I.

Achter de duinen, het heuvlig pad
langs de blauw-groene schemergrassen,
gingen we donker door 't lichte land
naar de glooiende duinen en 't breede strand,
met klimmende, kleine passen.

II.

En soms ging je dwars door het struikig gewas,
of een kroezige wei benee -
we waadden te saam door het heestrig dal
en de duinen òp als een breede wal
en daarvoor de wijde zee....

III.

We stonden op 't lichte, hooge duin
rondom ons de donkre rust,
en boven de nacht met een luchtig schijn,
en het vage strand en de witte lijn
van de zee voor de lange kust.

IV.

We luisterden weer met aandachtig hart
naar de diepe stem der zee,
onzê oogen zagen de ruischende rand,
die broeide wit voor het rustig strand
na de reis uit de zwarte zee...

V.

Je donkre gedaante op het bleeke duin
stond gebogen en devoot,
je kleed hing zwaar, en schemerlicht
was alleen de vlam van je gezicht,
en je handen stil en bloot.

[p. 673]

 

VI.

 

 

 

En ik voerde je mee van de helling af,

 

onze hoofden onder de kruinen,

 

onze voeten zonken en gleden mee

 

tot het lage land voor de hooge zee

 

... en achter ons ... stonden de duinen.

 

 

 

VII.

 

 

 

Wij gingen den weg over 't weeke zand

 

zwijgende, hand in hand,

 

al dieper door het schelpig dal,

 

waar de zware wal met luiden val

 

neerdòndert op het strand.

 

 

 

VIII.

 

 

 

... Starende stonden we voor het trotsch

 

brekende radelooze,

 

de rustige voeten overvloeid,

 

vóór het opstandig opgestoeid

 

bruischende matelooze.

 

 

 

IX.

 

 

 

Achter boog de sterke zee

 

stuwingen aan naar voren

 

met het schuim dat wisslend rees en dook,

 

of uitliep tot een snelle strook

 

met een blauwe schicht fosforen.

 

 

 

X.

 

 

 

En vóór lag de branding bandeloos,

 

als de zoom van verre streken,

 

en om onze hoofden, huiver-vroom,

 

was 't overmachtig monotoon

 

geluid van bruische-breken.

 

 

[p. 674]

 

XI.

 

 

 

Mijn stille hand om veil'ge steun

 

lag licht op je zachten schouder,

 

we doolden luistrend langs het strand

 

en keerden weer naar het diepe land,

 

dat stil was en vertrouwder.

 

 

 

XII.

 

 

 

... En de zee week weg en we klommen steil

 

de berg der doove duinen,

 

we spraken niet, maar droegen mee

 

de verre dreuning van de zee

 

nog dof van over de duinen.

 

 

 

Martien Beversluis.