Groot Nederland. Jaargang 16

[p. 240]

Vier sonnetten.

I
De Leegte

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd
Met even uw ontroerde aanwezigheid,
Met tooverklank van zoet-gesproken woorden
En teedere gebaren die bekoorden.

Ik had dat uur in zaligheid verbeid,
Met vreugd gevuld den al te langen tijd, -
En nu: in troeble bitterheid versmoorden
De droomen die me in eenzaamheid behoorden.

Uw afzijn pijnt mij als een staag gemis
Nu 'k voelde wat uw lieve wezen is
Temidden van de vaag-beminde dingen.

En alles staat zoo nutteloos en stom:
De boeken en de meublen rond mij om
Zijn dof en vreemd, zijn dóóde erinneringen.

II
De Maagd

Mijn leven streeft, een snel-vlietende stroom,
Naar 't schriklijk eind, den onbekenden dood.
Nader, rusteloos nader: en mijn schoot
Droeg nimmer vrucht, mijn zoetste droom bleef droom.

Het baat niet of ik het beseffen schroom,
Het baatte ook niet dat ik de menschen vlood:
Des nachts ga ik van zware smarten groot
En maakt een heete dorst mijn leden loom.

Dan gaat mijn peinzen langs mijn leêge jeugd,
Langs de ijdele uren onbewust doorweend
Toen mijn smalle lichaam rijpte tot vrouw,

En wat daarna kwam: langs mijn korte vreugd,
De hoop van eenmaal met een man vereend
Te zijn, langs al wat nooit gebeuren zou.

[p. 241]

III
Grijs Landschap

Het landschap ligt, een droom zoo onbewogen,
Door 't ijle floers van dampen overtogen.
De dag is stil en fijne regen leekt
Wiens zoete ruisching vage treurnis kweekt.

De boomen staan ontlooverd en gebogen,
Hun zwarte takken grillig voor den hoogen
En strakken hemel, dien, tot grijs verbleekt,
Geen milde zon of troost van blauwte breekt.

En hier en daar scheemren de lage daken,
Wier heerlijk rood fel en ondoofbaar praalt,
Als kleurge vlekken in het grauw verdwaald.

En zacht: het doet een mijmering ontwaken
Naar zoelte en jeugdig groen en broze fleur
En wuivend gras en teere bloesemgeur.

IV
Later

Er hangt een droom van vrede om al de dingen
In 't zonnig huis dat onze liefde draagt,
Een broze geur van zoete erinneringen
Die met het gaan der dagen niet vervaagt.

Al wat wij dachten als wij samen gingen,
Al wat ons hart in stilte heeft gevraagd
Is nu vervuld: uit vale schemeringen
Is dit geluk ons eindelijk gedaagd.

Nu kunt gij geven van uw teederheid
Aan die het licht van ons verlangen waren,
Nu weet ik dat uw wezen mij behoort:

Uw smal figuur welks gratie mij verblijdt,
Het wonder van uw schuchtere gebaren
En uw heldere stem die zoo bekoort.

J.G. Danser.