Groot Nederland. Jaargang 16

[p. 237]

Gedichten.

De doolhof.

Ik zou geen droomer zijn, zoo ik niet ging ten dool
In doolhofs duister rijk, geplaagd door mijn verlangen;
Nieuwsgierig of daarin geen wonder zich verschool,
Dwaalde ik er meermaals rond, in 't lokkend loof gevangen.

Ik kon wel in de verte 't lied der vogels raden,
Vernam in koele schauw het bruisen van de bron,
Maar hunkerend alreê naar wat ik straks versmaadde:
De vrije lucht, het veld, 't oranje licht der zon.

Ik zou geen droomer zijn, zoo ik niet werd bekoord
Door een jongteeren lach of een verleidend woord
Die me in 't onzichtbaar net van nieuwen wellust bonden;

Maar geen kon ooit mijn hart zoo diep, zoo duurzaam wonden,
Dat ik den gloed vergat van liefdes aangezicht,
En van mijn aardschen nacht het hemelsch, eeuwig licht.

In vroegen ochtend.

In vroegen ochtend als de tortel koert

In de oude beuken van doodstille lanen,

Vernemen wij een stem die ons ontroert

Tot diep in 't hart en die wij weemoed wanen.

Het is een teer en liefelijk vermanen

Van het verlangen dat ons ziel vervoert

En dat, van 't dorp tot over de oceanen,

Naar alle landen ons verbeelding voert.

Zoo frisch en vreugdig groeit de zomerdag,

En zooveel teerheid schuilt in dat ontluiken,

Dat wij, met heimwee en een zacht beklag,

Niet langer roemen als geluk dien stond

Waarop wij, doof voor vogels luide tjuiken,

De liefde dronken aan een lieven mond.

[p. 238]

Langs de rivier.

Gelukkig hij die aan de groene zoomen
Van een rivier zijn jonge jaren slijt:
In het seizoen der eerste levensdroomen
Vindt er niet een zijn hart onvoorbereid.

De spiegeling van windbewogen boomen,
Een donker schip dat over 't water glijdt,
De wijde luchten en de zilte aromen
Maken hem stil en droomrig voor altijd.

Het levend water is de vruchtbare ader
Waarmede de Aarde zijn illusies voedt,
En 't wisslend landschap brengt zijn heimwee nader

Tot vreemde schoonheid aller zeên en stranden,
Wen bij der schepen troosteloos getoet
Duizend verlangens in zijn hart ontbranden.

Het doodsbed.

Een klein vertrek en stil... Witte gordijnen
En witte wanden in 't gedempte spel
Van zonnestralen die in wolken kwijnen.
Een hand... een doode hand, en een vaarwel!

Die hand!.. Hoe leefde naar haar blij bevel
Het heimlijk schrift van klare kleur en lijnen,
Hoe greep zij aan de wereldsche festijnen
Naar perzik, appel, peer en mirabel!

Daar ligt die hand die 't leven heeft geloofd
Als een spontaan gedicht van licht, die kalme
Ontvleeschde hand - en dat gemarteld hoofd!..

En daar bloeit nog, voor het geloken oog,
De bloem die 't laatst zijn hart met teere schalmen
Aan 't bonte leven bond dat hem bedroog.

Jan van Nijlen.