Groot Nederland. Jaargang 15

[p. 637]

Verzen
door A.E. van den Tol.

Dit is de waan van dezen nacht...

Dit is de waan van dezen nacht,
Dat ik U zie en met mij weet
In 't onveranderlijke kleed
Dat innigheid U toebedacht.

Wat in der dagen luide leeg
Verhullend rees voor deze waan
Is heerlijk zeker opgegaan
In wat uit diepe inkeer steeg.

Ik zie Uw oogen en Uw mond,
Weer zijt Gij bij mij en bemind
Als 't moeilijk, maar aanhalig kind,
Dat immer dwaalde, maar hervond...

Dat steeds hervindt aan liefdes hart
Een schaduw-koele, zuiv're bron,
Waar 't stille lied zich 't eerst ontspon
Uit de verwringing van de smart.

[p. 638]

 

Het stille lied dat om ons zong

 

En nòg met ons is als wij zijn

 

Zoo ver als nu van 't dagfestijn

 

En in ons beider harten drong.

 

 

 

Geen stem, geen licht, geen somberheid

 

Verslaat wat tusschen U en mij

 

Volgroeid staat midden wiss'lend tij

 

Van beeld en tijd in eeuwigheid.

 

 

 

Dit is de waan van dezen nacht...

 

Wat waan is schooner en meer waar,

 

Dan dat ik in Uw oogen staar

 

Met zekerheid U toebedacht?

[p. 639]

Als blanke vogels...

Als blanke vogels in de wijde lucht
IJl-kleppend om een lichten toren gaan
In breede kringen en met licht gerucht...
... De toren vast in 't blinkend spel blijft staan:

Een strakke vroomheid in een jong genucht,
Een ernstig priester in een lentelaan
Of tusschen blij glimlachen: diepe zucht:
Zoo doet dit beeld mij thans ons spel verstaan.

Mijn minnen zweeft om Uw gesloten ziel
En stijgt en daalt in 't trillend-ijle licht
Als om een beeld een opgebloeid gedicht.

Toen heel mijn leven tot dit spel verviel
Was ik wel droef, maar heb U niet gevloekt
O! blanke vog'len: zegt mij wat Gij zoekt!

[p. 640]

Aan de Aarde.

Ja, ja, ik heb als knaap U eéns gekust
Mijn Aard' op zondoorwarmde aarde-wangen...
Het was een dag, toen vol van blijde lust
Ik U tot dank in kinderarm wou vangen.

Ik zat in 't gras en wilde even rust
Na vroolijk spel -

toen welde plots verlangen

Te danken U voor 't heerlijk zijn -; gekust,
Gekust heb ik U toen op aarde-wangen.

Nu kus ik U met nooit-voldane zangen
Mijn Aarde, Moeder van dit vreemde hart
En dank U nog voor dit zoo moeilijk leven;

Ik wil U nòg mijn kinderliefde geven
Nu in de bosschen van Uw vreugd en smart
Ik mìjn weg zoek met rusteloos verlangen.

[p. 641]

Uit ‘Zwakke Dagen’.

Mag ik alleen Uw open rust beleven
O! God, in klaarten van den laten nacht,
Wen waart langs zon-verlaten hemeldreven
Luid'loos de ronde van Uw sterren-wacht?

Kan dan dit hart nooit met Uw zonnen strijden
Langs 't brandend front van Uw fel-gloeiende dag,
Moet het dan immer 't late uur weer beiden
Van Vrede onder de schaduw van Uw vlag?

O, Neem mij op in Uw hoog-strijdb're dagen
Laat mij niet enkel in Uw troosten staan:
'k Wil mèt U door de nieuwe velden jagen,
Met U de Machten van den Tijd verslaan.

[p. 642]

En toch....

'k Wil vrij zijn: vrij! - en van een steile troon
M'n klare blik doen waren over 't dal
Waar menschen naar het vuige dadenloon
Hun armen strekken -: Vrìj zijn en staan: pal!

Mijn koude, sterke, trotsche. zeèkre hoon
Zal zijn: de breede, hardgranieten wal,
Waar-tegen breken - hoort! de doffe toon! -
Hun laf begeeren en hun woord-gelal.

En tòch draag ik de menschen in mijn hart,
Golft naar hun leed mijn groote liefde heen:
Wreed wrangt diep in me àl hun smart.

O! 'k Voel mij macht'loos, kleiner dan maar één
Te voelen mag, die niet, als ik, verward
Lag in een strijd die niet voor menschen scheen.