Groot Nederland. Jaargang 15

[p. 292]

Herfst-gedichten.

Het krakelend geblaert der natte kruinen
rijst in den koelen poel op gruit en kroos;
het lijpend loof staat vochtig aan 't verbruinen,

lekt traagzaam poos na poos;

de dood zit droomend in de rosse rieten
en tuurt op 't water waar 't geblaert verron....
- o Dood gij die mijn Vlaandren durft verdrieten! -

De verte mommelt van 't kanon.

Zie, over lage weien nevels sloomen
die huivrig wazen diep in gracht en sloot;
de dorre biezen in het mijmertrage doomen

begrijpen zwaar hun nood;

de weel'ge halmen staêg van glimm'ge druppels rillen;
nog groent het kroos in driesch en bron....
Maar Vlaandren's wei is leeg.... 't Is stille, stille....

De verte druischt van 't wreed kanon.

De eikel plompt in uw verstorven dreven
en beukennootjes tinklen in uw mos,
o Vlaandren, nu uw rijk en dierbaar leven

verkwijnt met droeven blos;

uw roodgeroeste bosschen grijzig wazen
en elke kruin glanst van wat bloed'ge zon....
Ik schrei om u en voel mijn hart verdwazen.

Uw verte gonst van 't zwaar kanon.

[p. 293]

II.

De eikel tikt in uw verlaten dreven
en beukennootjes ritslen op uw mos,
o Vlaandren, nu uw schoon en edel leven

versterft met bleeken blos;

uw schemerige bosschen blauwig wazen
en elke kruin gloeit van wat oude zon,
maar 't bosch is leeg van vogelen en hazen....

Uw verte gromt van 't grof kanon.

De avondmist loomt eenzaam in de lanen
en 't ziek geblaerte ruischt vergelend neêr;
uit alle kruinen bigglen kille tranen

met diep en zacht verzeer;

de eikenkant riekt van verstorven geuren
en ginds een vijver zilvren doornen spon....
Wie zal mijn Vlaandren uit zijn nood opbeuren?

De verte rommelt van 't kanon.

De wegen strekken wijd vol stilligheden,
van herfstge smoren duister en verdofd;
uit bronzende kastanjeboomen gleden

de bolsters; 't kraakt en ploft....

Het stervensuur, de doodstrijd en 't verscheiden
langs elke baan en wegel straks begon....
o Vlaandren, wie kan u ten zomer leiden?

Uw verte dommelt van 't kanon.