Groot Nederland. Jaargang 15

[p. 556]

Verleden
door Albert Besnard.

Herinnering aan feldoorvoelde accoorden
Die nog naruischen in een vaag refrein:
Een zweem van melodie als 'k ééns hoorde,
Een lust die nimmer oploste uit zijn pijn,
En telkens lokkend weer opnieuw bekoorde
Doch geen gestalte werd noch vorm, noch lijn,
Tot in weerbarstig vloeken ik ze smoorde
Om alles wat gij mij hadt kúnnen zijn.

Een schaamle balling onder lenteluchten
Dwaal ik in eenzaamheid verwonderd rond,
Beluister de betooverde geruchten
Om 't ééne lied, dat ik niet meer hervond....
En drink om de oude roes die met u vluchtte
Een wrang bedwelmen van een vreemden mond.