Groot Nederland. Jaargang 15

[p. 304]

De nacht
door Maryot.

De nacht zat maar stil-gedoken
Te weenen in witte seringen,
Om al de gebroken levens,
Die onder haar sterren gingen.

Eerst kwamen de oude moeders
Met ledige krachtlooze handen,
Gebogen als treurende wilgen
In schrale, armoedige landen.

Dor hingen hem grijze jaren
In de oude, ontredderde kronen;
Ze kenden maar een verlangen:
Te vallen op 't graf harer zonen.

Toen kwamen de jonge vrouwen
Met ronde, belovende lijnen;
Ze droegen het rijpend leven
In zwarte, versluierde schrijnen.

Ze klemden de bleeke lippen
Opeen in een hopeloos kampen;
Ze waren als sidd'rende vlammen
In stormwind - bewogene lampen.

[p. 305]

 

Dan kwamen - ach droefst van allen -

 

Dan kwamen de witte bruiden;

 

Die hadden het minst genoten

 

En moesten het meest beluiden.

 

 

 

Ze waren vol schoone droomen,

 

Ze moesten vol lente-extasen

 

Verwelken als knoppende rozen

 

In fijne, vergeten vazen.

 

 

 

De nacht zat maar stil-gedoken

 

Te weenen in witte seringen

 

Om al de gebroken levens

 

Die over de graven gingen.