Groot Nederland. Jaargang 15

[p. 104]

Verzen
door C.T.

Gebed.

Mijn God, wàt legt Uw wil m' in 't diepst des harten,
En wáártoe word ik door U voorbereid?
Is het tot vreugd - of - grooter nog - tot smarten?
Om Eén Ding smeek ik slechts: Vindt mij bereid.

Wil zelve Gij, Gij zelf mijn hart doorploegen
Met vorens, diep gegroefd, door Uwe hand
En tranen, heet geschreid, in nacht'lijk zwoegen
Laat drenken hèn dit wachtend akkerland.

Laat uit mijn martling, uit dit folt'rend hijgen
Dat nacht na nacht, o God, van één me scheurt
En uit Uw eigen ondoorgrondlijk zwijgen,
Ontstaan wat mij verlost, en óp mij beurt.

Ik wil niet vragen of ik mag begrijpen
Wat Gij in uwe Almacht van mij wilt,
Ik bid U slechts: dat ik zal mogen grijpen
Dat Eéne goed, dat alle twijfel stilt.

Ik bid alléén dat Gij mij kracht wilt geven
Om stil te buigen, met gelaten moed,
En wát Uw Hand ook zendt, zij Dood het zij het Leven
Doordrongen van Uw wil, te staamlen ‘Het is goed’.

[p. 105]

De Ziel der Dingen.

Het oude huis is opgebroken!
Nu is de ziel der oude Dingen
Heel duidlijk voor mijn oog ontloken,
En zij begint voor mij te zingen.

Zij spreekt mij zacht van het verleden
Van al wat ging en is gekomen,
'T is mij reeëler dan het heden,
Ik zag het alles in mijn droomen.

En mij vertellen d' oude dingen
Van liefd' en vreugd', maar meer van lijden,
Van zonden ook, misschien, die lang vergingen,
Van bitter wee, van dood en scheiden.

Van alles waren zij stomme getuigen
En zwijgend zagen zij gebeurtenissen,
Mysterieën, waarvoor w' in ootmoed buigen
En naar den samenhang slechts kunnen gissen.

Festijnen vol bekoorlijkheid en gratie
Met uiterlijken praal en plechtigheden
En dansen, langzaam en vol statie,
Waarin met lichten tred de paren gleden.

En ceremonies - als pastels van kleuren-harmonieën -
En lange, sombre, stil eentoon'ge dagen.
Een witte hand borduurt, en oude melodieën
Van vedel en cymbaal hoort droef men klagen.

[p. 106]

 

Hartstocht - berusting vaak - en haten fel en minnen,

 

Plichtpleging eindeloos, en leven in vier wanden

 

En spinnewiel en vlas, en fijn gesponnen linnen

 

Door ijverige blanke, en toch zoo moede handen.

 

 

 

Quadrille, potpourri, en mouches en patiënce

 

Het gele licht der kaars en 't zachte spel der snaren

 

En meen'ge wapenspreuk ‘Tiens bon, courage, confiance’

 

O dàt en nog véél meer, ze wilden 't trouw bewaren.

 

 

 

Maar zagen 't spoorloos, snèl al langs zich henen glijden,

 

Ze keeren naar wat wàs, hun arme, doode oogen

 

Ze willen hunne ziel niet aan het heden wijden,

 

Ze hooren hier niet thuis.

 

En vol van mededoogen,

 

 

 

Vol liefd' en piëteit wil 'k luistren naar 't zingen

 

Dat weerklinkt uit de ziel dier oude stille dingen.