Groot Nederland. Jaargang 11

[p. 306]

Verzen
door Herman Middendorp.

Laat mij zwijgend aan uw voeten....

Voor Pauline N.

Laat mij zwijgend aan uw voeten
- Liefste - rusten in den nacht;
peinzend naar uw wonder-zoeten
glimlach, die mijn kus verwacht.

Schoon geen twijfel meer kan dooven
tooverschijn van gouden lied,
gaat de glans mijn droom te boven,
die nòg schooner droomen ziet.

Al de leed-vergaarde dagen
staan omlaag in deinzend licht,
nu de vale duisters vagen
voor den glans van uw gezicht.

Want de schijn der zilvren stonden,
die ons dalen in den schoot,
kan geen heugenis verkonden
van de zwarte smart die vlood.

Laat mij zwijgend aan uw voeten
rusten, lust- en leed-bereid;
peinzend naar uw wonder-zoeten
glimlach, die mijn kus verbeidt.

[p. 307]

O hul u in een wit gewaad....

O hul u in een wit gewaad,
en breid uw bleeke handen uit;
ik zie een glans om uw gelaat

als van een hemelbruid.

O zie mij met dien glimlach aan,
die is een bloem van blanke trouw;
o laat mij tot uw glimlach gaan

als tot een heilge vrouw.

De menschen hebben kruis en kerk,
en knielen voor een god van steen;
mijn god ligt onder kille zerk,

en ik heb u alleen....

Ik zie een schijn om uw gelaat
als van een blanke hemelbruid;
o hul u in een wit gewaad,

en breid uw handen uit....

[p. 308]

Als de regen....

Als de regen

neergezegen

op de diepe landen ligt, -
bloeijende aarde

geur vergaarde,

vóór het zongoud dralend zwicht, -

glanzend over

't vochte loover

schemert flauw een late gloed, -
kom dan in den

zucht der winden

mijn verlangen tegemoet.

Kom dan door de

vocht-omgloorde

lanen waar ik eenzaam wacht,
dat wij vinden

vóór het zwinden

van den avond in den nacht,

weer den vrede,

die een bede

wekt van woordenloos gedacht,
en verbeiden

al-bereide

lijdzaamheid die schreit en lacht....

[p. 309]

De bloesems.

De bloesems vallen, vàllen;
ze dalen sneeuwend allen
naar de aarde, die ze zwijgend wacht;
de bloesems vallen,

vàllen zoo zacht....

O weemoedvol verblijden
om sterven zonder lijden,
om sterven zonder traan of klacht;
de bloesems vallen,

vàllen zoo zacht....

[p. 310]

Mijn weemoed.

Mijn weemoed is een witte schijn
van maanlicht in een zwijgend woud;
dra zullen de uren donker zijn,
de stammen glanzen vreemd en koud.

Mijn weemoed doolt in eenzaam lied,
dat traag zijn grijze wijzen spint;
ik luister stil, en weet het niet
waarom ik mijmer als een kind.

Den ganschen dag heeft deze klacht
mijn peinzen met haar leed gedrenkt;
ik weet niet wat mijn hart verwacht,
en welk verdriet mij tranen schenkt.

O Liefste, leg uw zachte wang
aan mijne wang, en vraag mij niet....
Dichtbij u ben ik niet meer bang
voor 't vale schijnen van dit lied....