Groot Nederland. Jaargang 11

[p. 610]

Verzen
door Annie Salomons.

I.

Als uwer lippen welig-ronde bogen
Zich neigen naar den weemoed van mijn mond,
Sluit zalig-mat ik mijn verbijsterde oogen,
Zwelgend de zoetheid van dit stil verbond.

En roerloos, maar in strak-gespannen wachten,
Overgegeven als een willoos kind,
Voel ik de blijheid van uw jonge krachten,
En weet alleen: dat gij mij zeer bemint.

Maar zoekt ge, smeekend over mij gebogen,
Mijn blik met uwer blikken lichternis,
Dan berg ik schaamtevol mijn troeblë oogen,
Omdat mijn heil niet uit den hemel is.

[p. 611]

II.

Twee zwervers door de landen van het leven,
Soms met een lach, meest met een matte pijn,
Twee wankle zielen, rijk-begaafd in schijn,
Maar 't onontbeerlijkst was hun niet gegeven.

Zij zag zijn voeten wond, zijn lippen bleek,
En heeft hem zacht gewasschen en verbonden,
En wijl zij vreemd en stil-ontroostbaar leek,
Hebben ze woordenloos elkaar gevonden.

En éene stille avond lag zijn hoofd
In haren schoot en streelde hij haar handen,
En éenen avond hebben zij, gestranden,
Wien 't wisselend zoeken alles had geroofd,
In levens schoone heiligheid geloofd.

Maar met den ochtend zijn ze weer gegaan,
Twee moede zwervers door het wijde leven,
En van hun teerheid is alleen gebleven
Dë ijle weemoed om een schoonen waan.

[p. 612]

III.

Ik weet niet, hoe ik het dragen zal,
Dat je weg bent gegaan in den zomertijd,
Lang vóór de weenende bladerval
De heelë aarde tot sterven wijdt.

Nu geurt de lucht tot een liefdefeest,
En alle boomen zijn dronken van groen,
Maar jij bent de vreugd van mijn zomer geweest,
Wat zal ik nu in die weelde doen?

Ik leef als een droeve verworpeling
Door den zoelen dag, door den lichten nacht,
Ik wacht bevrijding van ieder ding,
Terwijl ik toch eigenlijk niets meer wacht.

Mijn lippen sterven, mijn hart wordt blind,
Vreemd, dat ik het zelf heb, dit fel verdriet....
Ik weet, dat ik overal liefde vind,
Maar over jouw oogen troost dat niet.