Groot Nederland. Jaargang 11

[p. 358]

Heide
door Hein Boeken.

I.
Hei-bloei in 't Woud.

Wat donkre god spreidt in dees donkre hallen,

Die witte en zwarte zuil, festoen-bekleed,

Berk, eik en spar, omtuinen, 't ruig tapeet,

Daar groene mosgrond hem te blijd mocht vallen,

Opdat na de' afscheidsgroet der dienstbre tallen,

Wier rei en dans en luchte staatsie breed

Als vlucht'ge schaar in groene schaûw vergleed,

Wel zacht de treên der Heil'ge mochten vallen?

Wat teedre schoonheid, om wier liefde en leed

Zoo donkre roes van zomer-hartstocht vol

Hem in het hart en gloeiende aadren zwol,

Hield Haar de leên met heil'ge wolk omkleed,

Dat, voor het vallen van Haar tooi in plooien,
Zoo'n blos hij koos om Haar den vloer te tooien?

Doldersche weg.

[p. 359]

II.
Moeder-Aarde.

'k Herken u nu, o Moeder-Aarde, weêr.

Dit is het blozen van uw donker bloed.

Hier breekt het door. Gij, die ons allen voedt,

Maar zoo diep weg-schuilt onder 't zwalpend meir,

Of hoog uw kindren heft op 't steigrend heir

Der bergen: menschen, boomen, 't zoet gebroed

Der bloemen, 't vluchtig volk der zang'ren vroed,

Al wat gij aêrs nog opheft onder 't neêr-

blikkend gelaat en helle zonne-oogen

Des zomers, tot wien 't al wordt opgetogen,

Al wat er op-groeit uit uw donkren schoot, -

Maar waar zoo ruig de stille golven deinen
Dier starre zee, de hei, komt eerst uit-schijnen

Van uw warm harte-bloed het donker rood.

Hilversum.