Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 618]

Verzen
door Ad. Herckenrath.

Toen toog de deemstring....

Toen toog de deemstring onverwacht ter reis,
met breeden stoet, langs d'avondlijke kaden,
getooid in vlammen-roode feestgewaden,
en leek een voorbode eindeloozer peis.

De stilte scheen te luistren, hoe een wijs
van duistren vogel, om gewonde gade,
verlaten neerstreek, langs de hemelpaden
en dauw voor jonge vruchten werd tot spijs.

Het was een oogst voor d'oogen, 't deemstrend westen
met zijn kleinooden loornend aan de boomen,
te zien gelijk een lichten-laaie veste.

Zoo heb 'k, met teedre zorg, het kleurenkleed,
waarin de nacht reeds purpren gaven gleed,
en 't lied van warend leven opgenomen.

[p. 619]

De dag ligt eenzaam....

De dag ligt eenzaam en gewond
terneer-gestrekt op koopren spond
en kan niet sterven.
De pijn uit iedren ader breekt,
wijl d'hemelwade somber leekt
van doodsche verven.

Hoe kan de tijd zoo hartloos zijn
na zulk een lenteschoon festijn
bij heire zangen!
- Nu branden kaarsen reeds bij 't bed
en 'k hoor den tred, dien nacht nu zet
door koele gangen.