Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 444]

Twee gedichten
door Josef Cohen.

De Merel.

Voor Dr. Nelson.

Een rozeroode bloesem trilt en valt
Op 't duister van de aarde neer,
De hoogste twijg van den kastanjeboom
Beeft even zachtjes heen en weer.

Terwijl ver weg ten klaren horizon
De weerschijn breekt van wolkeschuim,
Want al wat donker is, wijkt door den zang
Des merels uit het wijde ruim.

Nu wordt de lucht en 't land alomme licht,
Dat ruischt gelijk een diepe stroom;
En in dien stroom van wereldzonlicht vloeit
De brooze schaduw van den boom.

[p. 445]

Het Waterhoentje.

Kaatst de lucht zich in den vijver,
Of de vijver in de lucht?
Ziet! langs beide speelt dezelfde
Rimpel van een stil gerucht.

In de eenzaamheid der wereld
Breidt zich ver die rimpel uit.
't Is ter aarde en ten hemel
't Eenigst levende geluid.

Dan glijdt zachtjes, druppel-spattend,
't Waterhoentje in het riet,
Maar de rimpel rimpelt verder
En verrimpelt in het niet.