Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 441]

Liederen
door Jacob Israël de Haan.

Ter Herinnering.¹⁾

Toen Holland helder werd in vroegen zomer
De open lucht van Zuidenwind warm en vocht,
Voer naar Azië die schooneren Zomer zocht
Mijn jonge vriend, een diepgetroffen droomer.

Hij liet ons leven leeg, maar bij het dalen
Van het jaar zou hij keeren, vreugde in duister,
Weer thuis en al de Aziatischen luister
Dien hij zoo schoon zag, schooner ons verhalen.

Hij keert niet weer. De Dood heeft hem ontmoet
Verlokt en bekoord, een zonnigen Nacht
Zoodat hij sterven wilde, rust hem goed,
Gelukkig leek meer dan de Indische pracht.

Het jaar daalt diep. Onze zomer versterft,
Rondom ons huis druischen de duistre vlagen,
Wij wachten hier; wat wachten wij verslagen?
Daar ons leven zijn liefste schoonheid derft.

1) Hans Hubert de T. stierf op eene Javaansche vacantie-reis te Solo. Oud achttien jaar.

[p. 442]

De Stille Nacht.

De Nacht is stil. Zoo wijd als mijn oog ziet
Hangt aan de lucht nu geen bloedende schijn
Van een Stad. Oovral rust. De sterren zijn
Rondom de maan roerloos. Zij tinklen niet.

Dit is de vrede, dien ik zocht. Nooit vond
Ik vrede in u. En nu haat ik u, Stad,
Teedre stad, wreede, stad. Ik haat de schat
Van al uw lust, die harten drijft en wondt.

Oceaan, Oceaan, vóór ons duinhuis
Vallen uw golven uit met licht gedruisch.
Zonder schuim, zonder wind, want het is zomer.

Ik, die de Stad ziek ontweek, hoor uw Zang
Eindlooze Zee, den stillen vóórnacht lang
En 'k ben gelukkig. Mijn Lied herleeft schooner.

[p. 443]

Danklied.

Die gelijk een Grieksche jongen
Op een dunne dubbelfluit
Floot en met zijn klaar geluid,
't Rustloos hart heeft stilgezongen
Dat het door zijn schoon bekoord
Schoonheid vindt in 't wederwoord.

Dîe zijn donkre wangen blozend
Blies en met zijn fluitspel vleide,
Dan weer troostend, dan weer blijde,
Die met lichte liedren kozend
Naar zijn Schoonheid lachend lokte
Dit droef hart, dat duister wrokte.

Die zijn dunne fluit liet zwijgen,
En peinzend sprak met geluid
Van een stem schooner dan fluit,
Zonder haten, zonder hijgen
Vinde voor 't genoten schoon
In dit lied zijn luttel loon.