Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 173]

Gedichten
door J. Jac. Thomson.

I.

Ben ik droef of ben ik blijde,
Wie en zegt mij hoe het is?
Onbenarde, onbenijde,
Ga ik door dit vreemd getijde
In der tijden wildernis.

Alle vruchten aller vreugden
Droegen eenderlijke smaak;
Elke beker dien ik teugde,
- Hoe het bittre 't beste heugde -
Laafnis in der nachten waak,

Bij der dagen gouden vuren,
In eens avonds groene struik,
Lieten hun herinring duren;
Lust verwijlt maar weinige uren,
Laafdronk laaft slechts bij gebruik.

[p. 174]

 

Wat blijft er mij nu gewonnen

 

Uit den goudstroom van den tijd?

 

Is de kostbre golf geronnen

 

En het moeizaam werk begonnen,

 

Dat steeds eedler schat bereidt?

 

 

 

Ach wie weet wanneer zijn leven

 

Vasten keer naar 't licht erlangt -

 

Hebt ge met uw ziel geweven,

 

Hebt ge uw ziel aldóor gegeven,

 

Of ze in 't net der draden hangt.

 

 

 

Is 't mijn schuld, dat 'k niet kon breken

 

Door des levens wargewas

 

Rechter weg naar de open streken,

 

Waar de boomen en de beken

 

Spreken met het needrig gras?

 

 

 

Want en dag- en nachtetijden

 

Zijn mij nog een wildernis -

 

En door dit zoo vreemd getijde,

 

Ga ik droef of ga ik blijde?

 

Wie en zegt mij, hoe het is?

[p. 175]

II.

De avond is na. Het dun gordijn,
Dat voor het open raam beweegt,
Verbergt niet hoe den gouden schijn
De schemer van den hemel veegt.

De hooge boomen ruischen zacht;
Een vrouw staat over 't hek gekromd
Aan de overkant. Ik zit en wacht
En luister wat. En de avond komt.

Een kind roept in de leege straat
Een ander kind. Geen antwoord luidt.
Een poover schaap dat eenzaam blaat
Verraadt zijn stal. Zijn stem gaat uit.

De avond is na. Het boomgesuis
Wordt diep en vol; een orgeltoon
Loopt door den tuin en om het huis
Uit struiken en uit looverkroon.

Nu is de hemel sterrestil.
Het licht werd duister; duisternis
Wordt licht als hemels zilverspil
Zachtglanzend straalt en 't avond is.