Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 167]

Verzen
door A. Roland Holst.

Moest liefde aan dood door lusten zijn gebonden

Omdat zij leven's lach niet heeft gesmaad?

Werd dan om vreugd dat argeloos gelaat

Door hartstocht's plotselinge kus geschonden?

En moet dezelfde drift die snelle wonden

Van smaad in ruwbegeerde lijven slaat,

't Lichaam van liefde geeslen tot zij haat

Als het verbijstrend zelfbeeld heeft gevonden?

O, Tijd van leven-ontwrichtende smarten -

Stilte weet slechts dat hoop en liefde zwijgen,

En elk geluid is wanhoop's angst die spreekt -

Toch wil 'k der lusten schelle lokking tarten,

't Hoofd aan bezinning's koude borsten neigen

En, denkend, wachten of nu alles breekt -

[p. 168]

 

O, Ieder is diep in zijn hart alleen -

 

Maar velen bleven doof voor stilte's manen -

 

En toch - eens brandden steeds verzwegen tranen

 

Misschien in 't oog dat mij zoo ledig scheen -

 

 

 

Breekt niet het koudste hart in heetst geween?

 

En als 't bedwelmende gevlei der wanen

 

Van lust en hebzucht langs der dagen banen

 

Verstomt, is iets dan broos als 't hart van steen?

 

 

 

Maar eenzaamst is hij die zijn diepste hart

 

Neemt in de koude handen der gedachte

 

Als reeds zooveel dat hij weer vallen liet -

 

 

 

En overweegt: ‘Dit gaf soms felle smart

 

En vaak de ontwrichting van doorwaakte nachten,

 

En o, hoe dikwijls noodeloos verdriet -’

[p. 169]

 

Misschien is wel het leven als een kind

 

Aandansende naar waar wij roerloos beiden,

 

En dan, vermoedend een verzwegen lijden,

 

Aarzlend - het lijkt of 't zich vergeefs bezint

 

Op iets dat ééns ook zoo was - en 't begint

 

Bij ons te mijmren - even - tot de wijde

 

Wereld weer lokt met schijn van nieuw verblijden

 

En 't gaat als geur die kwam en ging op wind.

 

 

 

Zoo is 't tot mij gekomen, wijl ik dacht

 

Dat het zou naadren als een vrouw die zacht

 

Naast mij zou zijn tot ik rustte in haar schoot.

 

 

 

'n Toevallig kind - 't nam bei mijn handen even,

 

Glimlachte en ging - toen wist ik: dat was 't leven -

 

Wijl 't in de glans van andre blijdschap vlood -

[p. 170]

De gedroomde vrouw.

I.

Boven de maanlicht-overvloeide bloemen,

Onder de sterren-omwemelde maan,

Ontluikende uit de droomvervulde waan

Der nachtlijke aard die stilte alleen kan noemen -

Zag 'k u voor mijn spraaklooze ontroering doemen,

Gij die door leed in liefde zijt gegaan

Licht als de lach en glanzend als de traan

Waarmee mijn oogen u nog wakend roemen -

Gij leeft o, zachtste volheid van het leven -

En 't is me als eens, toen - 't was een zomernacht -

Staande in nazwoelte van een breeden boom,

Mijn denken, spieglend in mijn droomen, zacht

Zeide: ‘Wat leeft is slechts een glimlach, even

Rimplend de spiegel van den eeuw'gen droom -’

[p. 171]

II.

Als diep in 't woud een beek helder en koel

Plotsling haar wit geluid ruischt door het duister,

En roept den zwerver naar haar reinen luister

En laaft en sterkt hem voor zijn eenzaam doel -

Zoo zijt gij, ver van luidheid en gewoel,

Door macht van zacht-zijn vrij van alle kluister,

En eeuwge wind door leven's loover ruischt er

't Zilveren lied van uw verblankt gevoel -

En de eenzame, geteisterd en gesmaad,

Wanklend naar een vermoede dageraad

Komt in den blanken avond waar gij wacht -

En breekt zijn angst met één doorsnikte klacht

Diep in uw schoot. - En heft weer tot den nacht

De heldenglimlach van zijn hoog gelaat.

[p. 172]

Wintermorgen.

De volle blik van zongeheven oogen

Peilend de diepten van de dageraad

Kroont mijn ontwaken, en mijn stil gelaat

Voelt zich door zuivre luchten koel omvlogen.

O, Wind die eens mijn vreugden hebt bewogen

Tot daad van zangen en tot droom van daad,

Weer waait gij aan nu ik mijn jeugd verlaat

En uw blauw ruim is door geen wolk betogen -

En als mijn adem uit uw zee geheven

Rees in mijn borst en zwol en beefde en vlood

Weer in tot u en met uw leven mee,

Zoo zij mijn deel van 't álomgolvend leven

Tijdlijk maar vol - want volheid stort ten dood

Schoon als een golf neerschuimende in de zee -