Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 101]

De oude tuin
door Anna Buma.

Het water in de breede donkre gracht
Lag roerloos. En gehuld in eindloos zwijgen
Lieten de knoestge boomen hunne twijgen
In 't stille water glijden, zacht, heel zacht.

De forsche roode beuk deed hare kracht
Van sterke takken naar den hemel stijgen
En dan geruischloos heel de zware vracht
Van koperkleurge blaren neder zijgen.

Heel teer en innig was de groote rust
Waarin de oude tuin ons langzaam hulde,
En in gedachten heb ik je gekust
Omdat zoo eindloos heil me toen vervulde.

Heel teer en innig klonk de zachte wijs:
‘Eens leefde ik zalig in een paradijs’.