Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 98]

Indische reisimpressies
door J.E. Jasper.

I.
Tusschen Singapore en Poeloe Sambo.

Rustig vaart de boot, trillend alleen door schroefwerking, over 't kabbelende water der zee.

'n Lichte, wolkelooze lucht boven de wijde watervlakte, waaruit overal verspreid eilandjes, dicht begroeid, droomstil opduiken. De golfjes weerspiegelen in rossige, flitsende plekken 't laatste licht van de neerdalende zon; 'n briesje brengt wat verkoeling na de drukkende warmte van overdag.

Schemering duistert aan; de gezichteinder vervaalt; 'n donkere vlek spreidt zich over de verre zee....

Rechts duidt Singapore zich aan door den verijlenden rook der stoomschepen, de silhouetten van de gebouwen der stad, de witte stippen tegen de groene begroeiïng van heuvelachtige terreinen. 'n Ranke vuurtoren van witte staafjes draagt in z'n top 'n flikkerend lichtje, waarlangs 'n smokige sliert uit den schoorsteen van 'n stoomboot wegzweeft. Links Poeloe Sambo met z'n petroleumtanks, gelijk vreemde geheimzinnige klompen, lichtgrijs afstekend tegen 't groen. Er zijn bootjes in de nabijheid, schepen, die rook uit-walmen.

De lucht, donkerder wordend, krijgt 'n onbestemde kleur; 't water blankend in de verte, streept 'n duidelijke lijn af tegen den horizont.

Weemoedig is 't, te weten, hoe de groote stad voor 't oog verdwijnen gaat....

Waar 't donkergroen van 'n landtong 'n gaping vertoont, is alleen nog de kartellijn van gebouwen en scheepsmasten zichbaar en twinkelen enkele lichtjes.

[p. 99]

Boven Poeloe Sambo brandt 'n bloedroode plek tegen de donkerblauwgrijze lucht. Dat is de maan, die daar opkomt over 't eiland, over de tanks, over 't stille strand, waar de boomgroepen duistere plekken omsloten houden.

Dan wordt 't strookje kust inktzwart en gaat 't water metaalachtig glimmen.

En terwijl daar ver 't woelige leven is van die groote, druk bevolkte stad, 't leven, dat we ons in verbeelding even voor oogen hebben gebracht, vaart de boot rustig voort, als kluizenaarsachtig opzettelijk de eenzame, rustende natuur in, die 't blanke maanlicht alom in zich heeft opgenomen.

Heel in de verte nog, aan 't eind van 'n schitterwitte strook met zilverglanzende waterkabbeling, verheldert zich in plotse, regelmatige ontbrandingen 't vuurtorenlicht van de voorbijgegane stad....

II.
Vóór Si Bolga.

Aan boord van de Maetsuijcker, liggende ter reede van Si Bolga. Voor me zie ik 't smalle strookje zee, met de elkaar naloopende golvenrijen, die de dobberende bakens omspoelen en met witschuimige koppen zich verliezen in de proestende branding.

Tegen groenen achtergrond plekken zich aan 't strand even boven 't kruivend geboomte de zinken daken der huizen. En de massa gebouwtjes van 't stadje, dat zich in z'n gansche lengte voordoet, gedeeltelijk in schemerschaduw van regenboomen, gedeeltelijk schuchter verscholen achter de stil opspietsende, jonge tjemara's, die hun toppen windbewogen neigen, strekt zich uit langs de kust tot waar in de verte klapperbosschen donkeren.

't Is alles heel klein en simpelkens bij 't stoere gebergte, dat dadelijk achter 't, aan de wijde baai verloren stadje zichtbaar is. Links vooraan staat 'n massieve, woudbedekte heuvel, welke in breede bocht omlaag glooit en in rotsachtigen knobbel in het water neergeplompt ligt. Er achter rijzen de terreinen tot bergen op, en tusschen die gansche stoeten van ruige, kartelige ruggen en toppen zweven de wolken in dampige flortjes voort.

Dwars over de groene glooiïngen kerft zich de slingerlijn van 'n smal voetpad in den bodem. Zoo is de weg, die leidt naar de

[p. 100]

Battaklanden en van waar ik nu hierheen gekomen ben na 'n twintigdaagsche reis.

Ik herinner me weer, hoe ik van uit de hoogste hoogten bij 't einde van den tocht 't panorama van de droomig-stille zee heb zien gloeien in 't heldere zonnelicht.

't Is, of ik nu herken de donkergroene, grootsche oerwouden, die daarboven van uit de ravijnen opstaan, waar de bergstroom ruischt. En genietend van 't lang gemiste comfort, zie ik ze weer duidelijk en klaar voor me: de mooie, maagdelijke bosschen, in de droeve stilte waarvan ik gegaan ben....

Verder en verder wijken de glooiïngen terug naar de hooge verschieten van de Toba-vlakte.

'n Wolkige hemel boven 't ruwe landschap....

Witte rook hangt als fijn poeder tusschen Si Bolga's geboomte.

De menschenwriemeling op 't gele zand der kust nabij de pakhuizen wordt wat ijler.

Golfjesbranding blijft spelend witte schuimlijnen trekken over de krinkelende vlakte der blauwglanzende zee. Alleen bij 't strand vlekt zich 't water spiegelglad en teekenen er zich de bevende reflexen van daakjes en boomestammen.

Regen wazigt in ijle sluiers over de verre hoogvlakte.

En 't omringende hooge groen der oerwouden, die grilligen over de massieve bergkolossen; de eilandjes, die gelijk groote bouquetten ter versiering drijvende zijn op de reede; de wijde baai, rondgaande in kartelige cirkellijn laten stil den avondschemer over zich heen komen....

Vlerkprauw met bolle zeiltjes glijdt rustig voorbij, den steven gericht naar de open zee, waar 'n matwitte streep den laatsten, zwakken schijn van dageraad aanduidt....