Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 665]

Verzen
door Geerten Gossaert.

I.
Atlantis.

Ter nagedachtenis
van onzen makker Alex Gutteling.

Van alle waan verzadigd,

Van alle werk vermoeid,

Is ons, uit zaad der aarde,

Eén hemelbloem ontbloeid:

De droom van 't land van vrede,

Waarheen, uit 's werelds nacht,

Steeds vuriger 't begeeren

Van onze ellende smacht!

Hoe goed om dáar te rusten

Van 'slevens dubbel juk:

De last van veel ontberen,

De last van veel geluk....

Als nimmermeer het stralen

Van 't smartelijke licht

Den sluimer zal verjagen

Van ons verstild gezicht!

[p. 666]

 

Eéns zal ons rijper weten.

 

Als een bekoorde kaan,

 

De diepe sondt doorsnijden

 

Der omgaande oceaan;

 

Dan zal, wanneer in 't oosten

 

De eerste morgenschijn

 

De hemelen doet tinten

 

Met teeder karmozijn,

 

Ons slapeloos verlangen,

 

Op uitkijk in het want,

 

De weringen ontwaren

 

Van dat beloofde land:

 

 

 

Van alle leed ontheven,

 

En los van elke lust,

 

Wacht dáar ons, na dit leven,

 

Van alle liefde rùst!

[p. 667]

II.
Melancolia.

Het avendde: en om de bocht der stranden
Die deinzen naar het nevelblauwe noorden
Was het cyaan der wemelende waatren
Met levend kant van lillend schuim geboord;
In 't westen heelden violette wolken
De agonie van 't falende avondzonlicht;
Alleen bleef raaklings aan gekartelde' einder
Eén streep doorzichtig zeegroen onverduisterd,
Als aan den overoever breeder waatren
De schering schittert van smaragden kust.
En boven op den naakten rug der duinen
Waar enkel naast 't erbarmelijke sterkruid
De schamelheid der blauwe distel tierde,
Daar zat ik, zag de golven gáan en komen,
En immer hooger, ímmer hóoger rijzen
Den vloed der golven en den vloed der nacht.

Toen was 't mij als een stille stem die fluistert....
En lager langs, in 't kreupel eikenhakhout,
Ter helling van het duin een klein geritsel
Als van een voet die schrijdt op dorre blaren....
En 't labbren van een schuchter zuidewindje
Verwonderde de windlooze atmosfeer.
En éen, onzichtbaar in den scheemrende' avond
Kwam toe, stond naast mij, en, terwijl zijn adem
De wimpers roerde mijner roerlooze oogen
Doorwarmde langzaam eene vreemde ontroering,
Als van een teeder troostwoord, mij het hart....

[p. 668]

 

Maar toen ik aarzelende uit mijn gepeinzen

 

De oogen openlook zag ik mij zelven

 

Met groote diepe droeve kinderoogen

 

Die angstig vráagden.... Maar ik wist niet wàt!

 

 

 

Helaas de weemoed der verweesde uren!

 

Hoe dikwijls in de stonden van bezinning

 

Hertijgen wij de paden van 't verleden,

 

En elke woning waar de weg ons langs voert

 

Bezien wij vragend, maar van eiken dorpel

 

Verjaagt ons 't weren van vijandige oogen.

 

Zoo dolende door al de nachtlijke uren

 

Genaken wij bij 't matte morgengloren

 

De eerste woningen van 't vlek der jonkheid,

 

En bevende onderschrijden loonre voeten

 

Het luwe lommer van oudeeuwsche olmen,

 

't Beloken toepad naar 't verloren Eden

 

Waar ons gemoed het eerst heeft liefgehad....

 

Maar aan de hooge veilomrankte hofpoort

 

Verwrikken wij vergéefs verroesten klinkbout,

 

En leggen wij het oor omzonst te luistren,

 

En onze wanhoop balt onmachtge vuisten

 

En klopt en klópt. Maar geen die antwoord geeft...!

 

Dan zeggen wij in bittere erkenning

 

Dit leven is niet als een schoon tapijtwerk,

 

Ter strakke schering van gods eeuwigheden

 

De inslag der omstrenglende oogenblikken;

 

Nooit paarden heden en verleden samen,

 

Een diepe kloof scheidt eeuwig nu en gistren,

 

Daar is geen eenigheid der eenzame uren

 

En geen gemeenschap tusschen hart en hart.

[p. 669]

 

Zoo dikwijls. Doch wanneer de jaren vlieden

 

Groeit langzaam in ons eene vreemde schaamte,

 

En langs vermeden paden van herdenken

 

Verbloeien de ontroeringen der jonkheid,

 

Tot van 't allengerhand verbleekt verleden

 

Níets overblijft.... Dan de verzwegen weemoed

 

Om deze dingen, die wij níet verstaan.