Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 662]

Verzen
door Jules Schürmann.

Oude Modellen.

Zij zitten hulp'loos oud en stram, 't verweerd gelaat
Stompzinnig en verdaasd, star voor zich uit te turen
Zonder bewegen lijdzaam wachtende tot de uren
Traagzaam vergaan gelijk hun heele leven gaat.

Verborgen in de harde trekken voelt men haat
Voor 't speurend wezen dat hen staag zit te begluren
En voor wiens schaarsche zilver zij moeten verduren
Willige prooi te zijn in hun armzaal'gen staat.

Soms mummelen zij brommend onverstaanb're woorden
En lijkt d'omgroefde brokkeltande mond gereed
Als van een roofdier tot verscheuren graag en wreed.

Soms flitst een schelle glans fel in hun glazige oogen....
Dan plots'ling zakken zij weer stomp, versuft gebogen
Alsof zij nimmer voelden, dachten, zagen, hoorden.

[p. 663]

Avondliedje.

In blauwe avondlucht waar late vogel vlucht

Zit ik te staren;

De boomen heen en weêr wiegelen op en neêr

Gelende blâren.

Alles in mij wiegt mee of van de boomen gleê

Iets in mijn leven,

En 't briesje dat daar vaart door 't wuivende geblaárt

Voel 'k in mij zweven.

Is 't vreugde of weemoed die vlietende melodie

In mij doet komen?

Ik weet niet, volg alleen dat wiegen door mij heen

Mee met de boomen.

[p. 664]

Toen ik mijm'rend liep te dolen....

Toen ik mijm'rend liep te dolen
Hoorde ik in het bosch verscholen

't Fluiten van een nachtegaal.

'k Dacht: zal ìk in stilte vinden
't Lied van wat ik leed en minde....

't Fluiten van een nachtegaal?....

Zal 'k in held're tonen geven
Licht en donker van mijn leven....

't Fluiten van een nachtegaal?