Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 451]

Strand
Door J. van der Pant Jr.

Spel.

De kinderen plassen op bloote voetjes
door de wijde zee en om golven
klater-lachen hun blijde snoetjes,
om krullens-rulle golven.

De ziedende zonne staat er
te brallen en branden boven de zee;
vonkende paden liggen breed op het water
van de ongedurige zee.

En aan opene strandvlakken luiden de pretjes
der kinderen als klare schelletjes
en plassen licht-omlijnde silhouëtjes
tot hooge stem roept: ‘Nu is 't welletjes!’

[p. 452]

Het jongetje.

De zee is rustig en speelt wat
met zich zelf, in ingetogenheid
en schijnt wat te zingen en glanst glad
in vrede-breede bewogenheid.
Daar gaat kereltje klein, plonzend
op bloote voeten door den kalmen vloed
almaar verder, waaghalzend plonzend
met jongenssterken overmoed.
En een blokje vol blanke zeilen
vaart dansend achter hem aan
en wipt en wiegelt of 't terwijle
de vaart op de golven om zal slaan.
Het ventje, ziende hoe 't is lukkend,
houdt achter zich 't gestrekte mouwtje
waaruit zijn vuistje gretig-rukkend
zich klemt om 't fijn strepende touwtje.

Rondom het schaterend lichten, schietend
uit opene zonne; maar zorgeloos schippertje,
waadt door de zilte zeeën genietend
en plast zóó verre.... tot het nippertje.

[p. 453]

Ezeltjes.

Dames wandelen in kleedjes lila
langs de goudene strandbaan
en ezeltjes die langs de zee gaan
balken almaar: iha! iha!

De drijver blauw-kielig ernaast
jaagt ze op: allo! allee!
en de ezeltjes dragen de kinders mee,
bruine kinderen jool-verdwaasd.

Menschen zien op naar het sukkelend stoetje,
lachend om klare pret....
Hé, daar waait af hèl-rood hoedje,
dat te luchtig was opgezet.

[p. 454]

Vrijage.

Samen drentelen ze langs de zee,
de rustig golvende, gouden zee;
hij geeft haar duuwtjes,
plagende duuwtjes
naar 't klotsende water der speelsche zee
en zij roept lachende: nee, o nee!

Maar als het water haar voeten omwindt
lacht wel het meisje als dartel kind;
ze licht er jool-drokjes
de nat-blanke rokjes
en stappend op beenen als zwarte pilaartjes
roept ze luid schaatrend: bedaar je's!

Samen drentelen ze langs de zee
de wijze, rustige, gouden zee.
Zij: kijk m'n katoentje es!
Maar hij geeft haar zoentjes
en zij vlucht rap weg in het plassende nat,
dat 't spet om haar voeten van gouden gespat.

Daar gaan de menschen aan wijde zee,
ze lachen en joelen en vrijen er mee
en de zee goedigjes,
eind'loos goedmoedigjes
glanst in haar ruimten van eeuwigheid
om tijd'lijker menschen luttel jolijt.

[p. 455]

Badman.

Als een kerel uit brons gegoten
staat de badman op voeten bruin,
zijn oogen zien uit naar de zon-overgoten
zee, of naar avonds rossige duin.

Nu rusten zijn handen van werken
en spelen met elkaar als van iemand
die gedachteloos is, of wachtend,
maar er komt toch niemand.

Langzaam dooven de roode gloeden,
die laag nog lekken langs de zee,
en eenzaam kontoert tegen sombere vloeden
de bronzen heros aan de wijde zee.

[p. 456]

Schelpenvisscher.

Met loomen gang,
de bochtige zoom der zee is lang,
trekt d' oude knol een wagenspoor
de zware zanding door.

De schelpenvracht
wordt traag en moeizaam heengebracht
naar 't verre huis in d' avondval
en d' oude stal.

De zon glanst rood.
Op 't gladde strand gaat log en groot
waar 't schonkig peerd het wrochten dee,
zijn schaduw mee.

Klaag-kniersend gaan
de wielen achter 't ploffen aan
der kloefen in het zand, eenzaam geluid
boven de branding uit.

En ongehaast
het stugge lijf van d' oude naast
zijn vrachte, ver van stal en huis....
waar is hij thuis?