Groot Nederland. Jaargang 9

[p. 173]

Verzen
door Hendrik Mulder.

Edam.

Het oud-eeuwsch stadje met zijn reine keitjes,
waartusschen schamel gras omhoog wil sprieten,
ligt kuisch-gedoken, doodstil te genieten,
droomend in zomerzon zijn droomerijtjes
van macht en praal, die het sinds lang verlieten.
En 't loonre loover van wat boomen-rijtjes
schaûwt over vreed'ge grachtjes (hoovaardijtjes op trotsch verleên) nu: doodsch-verlaten vlieten.

Hoor, 't carillon klingelt zijn klare tonen
die sidd'ren door de heete middaglucht....
En 't stadje luistert: luistert als in droomen
een oud man doet die, (op vervallen koonen
een stille lach van onbewust genucht)
zijn doode liefste in jeugdschoon weêr ziet komen

[p. 174]

Erinnering.

Die vorstelijk bij afscheid is en bij begroeten,
in niet-geweigerd kome' en ongenoodigd gaan:
Erin'ring, schrijdt in zachter gaan dan vrouwevoeten,
waar stille in avondvreê mijn huis en hove staan.

Ik weet hoezeer zij mint de stervensreede kleuren
die wijle' in mijner hove zoete schemering,
der nachtegalen slag, de zwijmel-loome geuren
die vlotten van jasmijn en vlosse meisering.

Haar vochte oogen staren liefst in 't avondrooden,
dat bloost den hemel als een overrijpe vrucht,
waarheen haar blikke' en reikende armen vloden,
tot voor de duisternis al 't rijk gewemel vlucht.

Dan breidt te latere ure zìj haar innig zorgen
ter weeke sponde mij, die ademloos vermoedt
hoe achter hare sproken heimlijk is geborgen
mijn krijtend leed, dat sust haar wilde stemme zoet.

Zoo sluimer 'k in, op wiegeling van droeve zangen
die neurie-trage van haar bleeke lippen gaan,
bij 't zilv'ren lichten van nacht's weidsche ommegangen
zie 'k, droom'rig, nog voor 't laatst haar wakend bij mij staan.

En als een heerscheres die geeft in heilig moeten,
maar dankende oogen schuwt en harer mind'ren loon,
wijkt te uchtend zij, in zachter gaan dan vrouwevoeten,
ter stille stede uit, waar ik in vrede woon.