Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 657]

Verzen
Door Willem Kalma.

I.

Het vlakke land ligt wijd gespreid
In 't stille van de winterschheid
Bij 't weif'lend schemerdalen.
Er is geen leven ergens heen;
Ik ga den weg hier heel alleen
En zie de velden valen.

De huizen, langs den weg verspreid,
Staan duid'lijk in de donkerheid
Met hunne witte muren.
Soms wordt een raam hel-geel verlicht,
Dan gaan de smalle luiken dicht,
Blijft hoog een licht-oog gluren.

De slooten, ver naar alle kant,
Gaan door het stille, donk're land,
Als lichte, blanke voren.
Geluideloos de avond staat....
Dan van de verre dorpsstraat laat
Zich luid een wagen hooren.

[p. 658]

II.

De zon bestrooit met gouden fonkeling
Nog laat der boomen hooge, breede kruinen;
Hun stammen donk'ren breede schaduwing
Op 't lichte huis in stille avondtuinen.

Op banken bij de deur is zacht gepraat
Van vrouwen onder 't stille boomen-loover....
Meidoorn, die zacht-wit overbloesemd staat,
Buigt zich naar 't roerloos water zwijgend over.

In de effen vliet, waarover 't brugje buigt,
Weerspiegelt de avondlucht in goud'ge kleuren.
Een zachte wind van 't riet de halmen buigt,
Die er zich aarz'lend boven de oevers beuren.

[p. 659]

III.

Vochtige wind streelt, als een ademing,
Den stillen tuin met zijne zwarte paden,
Waar boomen, donk'rend in de schemering,
Nu trillend nijgen hunne breede bladen.

Wit bloeien struiken naast het donk're huis.
En veraf boven waas'mend-wijde landen
Liggen de wolkjes, rood als gloeiend gruis,
Langs wijden avondhemel stil te branden.

Van jonge bloesems in den vocht'gen tuin
Stijgt zachte geur.... Nu langs de bleeke wanden
Van stille kamer komt een laatste schijn
Van stervend licht, dat aarzelt om mijn handen.