Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 654]

Wanhoop
Door J.F. van Hees.

I.

Als d'avond langs de wolken trekt
en al de gouden toortsen dooft,
en over 't loome zonnehoofd
den weeken, donzen schemer dekt,

als d'avond door de tuinen tijgt
en over 't loof haar mantel hangt
en al de dartle zangers vangt
totdat de laatste zinkt en zwijgt,

als d'avond door de straten treedt,
en luiken sluit met bleeke hand
en poovre, matte lampen brandt,
opdat de nacht zijn armoe weet,

als d'avond langs den hemel zweeft
en alle wolken-wakken breeuwt
opdat de nacht zijn leed niet schreeuwt
naar 't hooge huis, waar d'Eeuw'ge leeft,

als d'avond door de wereld gaat
en maakt den nacht een nest bereid,
en om mijn stad van eenzaamheid
geen wachten op de wallen laat,

[p. 655]

 

dan gluipen over 'n donkrend land

 

der wanhoop wilde horden aan

 

en 'k hoor ze door de poorten gaan,

 

en 'k ruik den damp van bloed en brand,

 

 

 

en wat ik stichtte met den dag

 

wordt al gehavend en gesloopt,

 

wat ik aan schat had opgehoopt,

 

tot gruis gebeukt, met schorren lach,

 

 

 

en alles wat ik min vermoord,

 

en wat ik zaaide doodgedrukt

 

en wat ik plantte omgerukt -

 

alleen ik-zelf lig ongestoord,

 

 

 

ik lig en luister, bleek en bang,

 

naar 't wilde woeden rond mijn huis

 

en wacht het wijken van 't gedruisch

 

en 'n dof verdreunen van den gang

 

 

 

der barsche benden - bang en bleek,

 

wel wetend, dat de sombre stoet

 

ter nieuwe plundring keeren moet,

 

totdat ik zelf om wonden smeek,

 

 

 

tot dat ik zelf hun zwaarden zoek,

 

en 't eigen lijf ten offer breng

 

en d'eigen, warme bloedstroom pleng

 

ter zoening van mijn duistren Vloek.

[p. 656]

II.

In wilden nacht, een prooi van wind en golven,
ontredderd zwalkt mijn schip, en 'k weet geen land!
De vlagen gieren schril door 't leege want,
de baren vechten over 't dek als wolven.

Daar brandd' een gouden vlam in 't duister hol
der nacht, die klaar en onbewogen lichtte,
waarheen 'k den boeg met vaste handen richtte
langs schuimge muilen, sperrend moordensdol.

Maar 't leidend kunstlicht waaide en slonk en doofde,
de laatste star schoof achter wolken schuil.
Rondom in 't donker tiert het woest gehuil
der honden, die de zeilen rukkend roofden.

En 't rad van 't roer ontwrong mijn moede handen:
ik ben geen macht meer in deez' strijd, die woedt
om mij, en 'k wacht maar, wat de storm mij doet:
wacht, waar mijn schip zal zinken of zal stranden.