Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 560]

Verzen
Door J. Philip van Goethem.

I.
De Zieken.

O deze zieken schuldeloos gevangen
wat zijn ze arm in deze schoone dreven,
wat zijn ze arm met al hun vaag verlangen
naar nieuw en krachtig leven in het leven.

De avond valt: wij dwalen langs de wegen
waar stil-geboren lentejeugd ontluikt;
in boometoppen druipt nog gouden regen
en ergens ongezien een vogel tjuikt.

De verte draagt de oude dorpsgeluiden
de landen door, wij weten niet van waar
de wind de geuren draagt van d'eerste kruiden,
de lucht is vol verlangens, zacht en klaar.

De boomen wiegen met een zacht geruisch
en schemering vouwt haar onzichtbre handen,
een late landman zoekt zijn welkom huis
en midden in de schoonheid dezer landen:

de teere zieken schuldeloos gevangen
zoo arm in deze rijke blijde dreven,
zoo stil en arm met al hun vaag verlangen
naar nieuw en vrij en rijk en lachend leven.

[p. 561]

II.
Opbloei.

Ik ga dit oude leed nu weer vergeten
en lachend werken voor een nieuwer leven
en met een jonger kracht mij heerlijk geven,
opdat het leven dieper weer zal weten,

dat ik er bèn en mijn sterk-willend streven
zal voelen als een goudgeklonken keten
van daden, die ik rinklend uitgesmet en
en dan weer naar mijzelven heb geheven.

O schoone wil die hooger ik voel groeien,
om iedre tegenslag weer te verwinnen
en nimmer een verslagen man te wezen!

Nu gaan de nieuwe bloemen blij weer bloeien:
leed en geluk, zij zijn elkaars beginnen
en 't leven niets dan éene schoone vreeze.