Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 554]

Verzen
Door Jules Schurmann.

De Herder.

De schapen grazen waar de herder zit te breien
Veilig voor felle zon in schaduw van een boom,
De handen haasten maar zijne oogen als in droom
Staren in 't roerloos hoofd ver over landerijen.

De wolfshond staat den kop aan 's meesters been te vlijen,
Gromt slechts een enk'le keer door 't broeiweêr lui en loom
Wanneer de schapen dalen naar den diep'ren stroom
Of in 't wijdsch heuv'lig land te veel zich gaan verspreien.

De herder is een oude man, 't verbruind gezicht
Met de zeer schoone heldere oogen is omweven
Door zilver haar dat langs de slapen blinkend krult.

En edel als hij zit in 't grijze kleed gehuld
Lijkt hij een van die Wijzen uit heel oud gedicht
Die in hun eenvoud steeds door Goden zijn omgeven.

[p. 555]

Nu 't maanlicht....

Nu maanlicht in mijn kamer dringt
En in een boom een vogel zingt
Zoo helder of de maneschijn
En 't liedje saamgeweven zijn,
Staar ik stil naar uw lief gelaat
Waarop een glimlach spelen gaat
En denk, wat is het leven schoon:
Een lief gelaat, een klare toon
De maneschijn, frisch boomgeruisch
En één die in zijn kleine huis
Gelukkig is omdat de nacht
Iets teeders in zijn leven bracht,
En 't diepe lang door-leden leed
Om zachtheid van den nacht vergeet.