Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 90]

Verzen
Door J.F. van Hees.

1.

Ik min de morgen, die met roze voeten
de bleeke nevels van haar sponde woelt
en 't hoofdje heft, en lacht, als 't vroege groeten
van prille lippen, in den nacht gekoeld.

Ik heb de dagen lief, de blauwe, wijde
wier loonre wind en koesterende schijn
in 't stil verdroomen van de gouden tijden
als open lippen op mijn oogen zijn.

En 't is mij zoet, wen de plantsoenen duistren
en 't avondrood achter de stammen slinkt
naar 't lisplen van het bleeke loof te luistren
waarin de merel weeke reken zingt.

Maar 'k leef, ik leef als op de donkre daken
de kalme, nachte-blauwe hemel bloeit
en bij 't verlangen, dat mijn ziel ontgroeit,
alleen de sterren en Uw oogen waken.

[p. 91]

2.

Dit is een nacht van zuchten en verlangen
vreemd-angstig. Zie, hoe loom de wolken gaan,
de zware wolken, en de rijpe maan
dofgoud op 't donker, roerloos loover hangen.

De lucht is zwoel en geurig van de blaân
die dorren op de wegen - en uw wangen
zijn rood en warm, mijn stille vingers vangen
de snelle maten van Uws harten slaan.

Ik wil naar huis, ik durf uw mond niet kussen,
ik ben voor 't branden uwer lippen bang
en bang voor 't groene scheemren in uw blikken.

Mijn hoofd is heet, ik huiver van den drang
mijns bloeds, maar toch - ik durf u mond niet kussen,
ik wil alleen zijn, kind, en naar U snikken.

[p. 92]

3.

Mijn zangen sluipen schuw-verbleekt en stom
met dof-groote oogen en verweende wangen;
heur lippen beven, en heur haren hangen
verward de smal-gebogen schoudren om.

In sleepend kleed, gehecht met matte spangen,
de broze, ijle vingren krampenskrom
om leege lampen, sluipen schuw en stom
mijn moede, bleeke, tranenlooze zangen.

Wat heeft dit wee gebracht? Heur oogen blonken
toch eenmaal blij - toen is heur vlam geslonken,
en op heur lippen zong de lach al stiller
al zwakker zonk de stem, die eindlijk zweeg -

Zoo worden avondwolken langzaam leeg
van licht en tinten, en de winden killer.