Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 459]

Verzen
Door A. Roland Holst.

I.

Aan Mânya Baranoff.

Er is een leed dat nooit in woorden spreekt,

Maar zwijgend opent de gesloten deuren

Der ziel, en ingetreên hen sluit voor 't treuren

Van moede troost die haar te volgen smeekt -

Zij die 't hart nooit met snelle smarten breekt

Maar langzaam gaat door 's werelds droef gebeuren,

Zij is het die het zijn ontneemt ál kleuren,

Het oog doet staren, en 't gelaat verbleekt -

Zij is in droever dagen doodengang -
Haar nadering maakt jonge harten bang,

Haar adem kilt jeugd-gloeiende gezichten -

Maar nu ik weet hoe boven 't zilver-naakt
Der nachtlijke-aarde hoog de Vrijheid waakt,

Voel 'k drang naar boven, waar zoovelen zwichten -

Mei '09.

[p. 460]

II.
Vereffening.

Gij, maan aan nachtenhemel van verleden,

Bron en blank doel van ijlste mijmering -

Ik zie uw zuiver beeld als toovering

In de opgehouden spiegel van mijn heden.

In liefde's uur kan 't leven zich verbreeden

En vloeien buiten elke vaste kring,

Tot twijfel, waan en al wat de enkeling

Deed lijden, effent in haar wijde vrede.

Vormen vervagen, vlammenleven dooft -

Alleen blijft, lampe-zacht, uw beeldnis branden -

En wijl mijn ziel uw verre goedheid looft

Verliezen droef- en zalig-zijn hun wanden,

En is 't als deinen weer uw koele handen

Op avonddonker naar mijn wachtend hoofd -

Aug. '09.