Groot Nederland. Jaargang 8

[p. 108]

Verwachting
Door Anna van Gogh-Kaulbach.

Kleine Elly stond in de kinderkamer, met haar pop in de armen; haar tengere, soepele kindlijfje wiegde licht cadansend mee met het slaapwijsje dat ze neuriede, 't hoofdje wat gebogen in lief moederlijk neerzien op 't geschonden poppegezicht.

Ze zong op het wijsje hare eigen woordjes, telkens herhalend: ‘als ik vijf jaar ben, vijf jaar ben, krijg ik 'n pop, 'n pop, 'n Japansche pop; als ik vijf jaar ben,’ en intusschen bleef ze kijken naar de verwezen starende poppenoogen, als verwachtte zij, dat die zich zouden sluiten onder haar zingen.

Eindelijk hield ze op, begon te praten, wijs-moederlijk: ‘nu, als je dan niet slapen wil, kind, zal ik je maar wat vertellen.’ En, in haar stoeltje, de pop nu rechtop op haar schoot, vertelde ze: ‘als ik vijf jaar ben, krijg je een zusje; dat ziet er héél anders uit dan jij, want 't komt hier heel ver vandaan. 't Is een Japansche pop, zie je. Mammie zegt, dat ze eerst met een groot schip komt, en dan brengt de post der hier.’

Ze sprong op, tripte naar het raam dat over de duinen uitzicht gaf op de zee. ‘Zie je’, praatte Elly door, de pop rechtop voor het raam houdend, ‘daar over de zee moet 't schip komen, dat de Japansche pop meebrengt. Tante Anna heeft 't geschreven.’

Elken dag vertelde ze dit aan de pop, sinds Mammie het haar 't eerst verteld had; dat was al lang geleden, toen tante Anna pas naar Indië was gegaan.

In Elly's hoofdje was die beloofde Japansche pop geworden tot iets sprookjesachtig heerlijks; haar kindjes-fantasie zag hem als een wondermooi ding, dat niets zou lijken op hare andere poppen, en ook eigenlijk niet op de beschrijving, die Mammie er telkens

[p. 109]

weer van moest geven. 't Had moeite gekost eer zij het woord: ‘Japansche’ kon onthouden, maar nu was 't ook vast in haar hoofdje; ze vond 't nu prettig om het telkens weer te zeggen, zoo maar voor zich heen, en dan te denken aan de pop, die komen zou als ze vijf jaar was.

Aan iedereen waar ze van hield, vertelde ze er van op half gefluisterden toon van geheimzinnigheid, en als de jongens, die ouder waren, uitgingen, en zij thuis moest blijven, troostte zij zich door te zeggen: ‘Ik krijg toch de Japansche pop.’

Elken dag vroeg ze wanneer ze jarig was; nog twee weken, had Mammie gezegd: nog tweemaal moest 't Zondag worden, als de jongens den heelen dag niet naar school hoefden. En zou ze dan 't groote schip zien, hier uit 't raam? Ze zou goed kijken of de post aankwam over de duinen met de pop.

Elly luisterde; ja, Mammie riep haar aan de trap.

Vlug tripte ze naar beneden, de pop nog in haar arm.

In 't salon zat Mammie met eene vreemde dame; lief zag ze er uit, vond Elly.

‘Daar is ze,’ zei Mammie.

‘Zoo, is dat Elly?’ vroeg de vreemde dame, stak de hand uit. Elly gaf ook haar handje, zei beleefd, zooals ze geleerd had: ‘dag mevrouw.’

‘Weet je van wie ik kom?’ vroeg de vreemde dame. ‘Van tante Anna.’

Elly's oogen sperden wijd open. Van tante Anna... daar moest de Japansche pop vandaan komen. Deze mevrouw was toch geen Japansche pop?

De pop gleed uit haar arm; groot staarden de klaar-blauwe kinderoogen de bezoekster aan.

‘Ken je tante Anna nog?’

‘Ze praat elken dag over haar, niet Elly?’ zei Mammie. ‘Kom kindje, wat sta je te kijken?’

‘De Japansche pop,’ fluisterde Elly plotseling met iets angstigs in hare oogen.

Nu lachten Mammie en de vreemde mevrouw. Deze bukte, en haalde van onder haar stoel een pak te voorschijn.

‘Die kom ik juist brengen,’ zei ze vroolijk; ‘kijk eens, dit heeft tante Anna voor je meegegeven.’

Elly nam het pak aan, stond er onbewegelijk mee.

[p. 110]

‘Pak 't maar uit,’ moedigde de bezoekster aan.

‘Ze is overbluft geloof ik,’ zei Mammie.

Elly staarde naar het pak, en in haar hoofdje gingen de gedachtetjes.

Wat zou er in zitten? En hoe kwam dat hier met die vreemde mevrouw?

‘'t Is de Japansche pop,’ zei Mammie.

Elly gaf een zacht schreeuwtje, keek als ontsteld de bezoekster aan, liep toen met het pak naar hare moeder.

‘Kom lieverd, we zullen het samen uitpakken.’

Elly's gezichtje was vuurrood overbloosd, ze durfde niet hardop praten, vroeg fluisterend: ‘komt ze dan niet met 't groote schip?’

‘Jawel kindje; deze mevrouw is ook met 't groote schip gekomen.’

‘Maar ik ben nog niet jarig. Nog twee Zondagen toch?’

Mammie lachte weer.

‘Tante Anna wou hem je nu maar vast geven, omdat je er zoo lang op gewacht heb. Zullen we nu uitpakken?’

Stijf gedrongen tegen Mammie's knie keek Elly toe, hoe het gekleurde touwtje werd doorgeknipt; 't papier was erg mooi met bloemen er op, en zoo zacht als Mammie's zijden japon. Elly streek met haar handjes over het papier; angstig, met strakke oogen, 't mondje wat open in spanning, zag ze hoe Mammie met uitpakken voortging.

Nu was 't een doos; Mammie deed de deksel open, en Elly zag een pop, stijf rechtuit, in 'n lange roode japon, net Mammie's ochtendjapon.

Mammie nam de pop er uit; reikte ze Elly toe. Zwaar lag het rechte lijf op de armpjes van het kind, de kymono lang neerplooiend; 't ronde, gekapte hoofd rustte tegen Elly's bloote armpje.

Elly zuchtte, keek naar de bloote voeten en de als menschelijke handen, die uit de kymono staken.

‘Nu, wat zeg je er van?’

Nog antwoordde Elly niet; ze begreep niet, dat dit werkelijk het verwachte was; ze zag een gewone pop, alleen het haar was anders, zoo iets als van Mammie.

‘Vind je de pop niet erg mooi?’

Elly knikte. De pop woog zwaar op hare armpjes, ze ging er mee op den grond zitten.

[p. 111]

‘'t Lijkt net 'n mevrouw,’ zei ze eindelijk, en lachend, met iets als hautaine spot: ‘'n mevrouw met bloote voeten.’

‘Ja,’ viel de vreemde dame bij: ‘'t Is een Japansche mevrouw.’

O, dacht Elly, dus 't was niet de Japansche pop.

‘Komt de pòp dan als ik jarig ben?’ vroeg ze.

‘Wel nee kindje, dit is de pop,’ legde Mammie uit.

‘Weet je wat, zeg jij mevrouw maar goedendag, dan mag je met de pop naar de kinderkamer gaan; Leentje zal hem voor je brengen.’

Toen Elly naar haar toekwam, vroeg de bezoekster: ‘zal ik tante Anna voor je bedanken?’

Elly knikte alleen.

‘En zeggen, dat je erg blij bent met de pop?’

‘Ja’, zei Elly, ‘met de Japansche mevròuw.’

De dames lachten en toen Elly de kamer uit was met het kindermeisje, dat de pop droeg, zei hare moeder: ‘ze is bepaald overbluft. Of ze zich iets anders voorgesteld heeft....? Maar als ze alleen is, zal ze 't pas begrijpen en pret hebben.’

In de kinderkamer zat Elly op den grond; naast haar lag stijf rechtuit de Japansche; de oude pop hield ze op haar schoot, en haar drukke stemmetje vertelde weer: ‘zie je, dat is een Japansche mevrouw, die komt maar op visite; maar, als ik jarig ben, dan komt je nieuwe zusje, dat is de echte Japansche pop; die is héél héél anders, en die komt met 't groote schip en met de post.’

Tevreden lachend wiegde ze de pop heen en weer.