Groot Nederland. Jaargang 5

[p. 460]

Verzen
door J.F. van Hees.

Ik droom zoo graag dien éenen, zoeten droom:
een vrouw, de eerste, die mijn hart verried
komt aan mijn sponde, 's nachts, in stillen schroom
met weenende oogen van een groot verdriet;

en zwijgend neigt zij over mij en ziet
mij aan, en blijft den ganschen nacht, in vroom
gebed, dat ik nog eenmaal wederkoom....
tot zij bij 't scheemren van den uchtend vliedt.

Maar 'k weet wel, dat zij niet zal wederkeeren
tot mij, die brak in matelooze trots
dat hart, en die zoo bitter kon bezeeren

wie zacht en goed was als een Engel Gods,
waar 'k, strekkend naar wat mensch niet mag begeeren
de armen, neerviel voor den wand des Lots.

[p. 461]

 

Gelijk een vreemde vogel in de lucht

 

komt dalen op een stil en rustig meer

 

en plots de stilte vòl maakt met gerucht

 

van vleugelen, en ziet zichzelve weer

 

 

 

in d' effen spiegel, dan, in zoet genucht

 

schouwt hij zijn schoone zelf, die hij niet eer

 

gezien had, en stort vreugdedronken neer

 

op 't beeld, dat in de golven breekt, - en vlucht

 

 

 

verschrikt om 't breken van dat beeld, weer heen....

 

De witte waterlelies fluistren zacht

 

verhalen van den vogel in den nacht.

 

 

 

Zoo stoorde ik Uw stille ziel en ging....

 

en Uw gedachten zullen nog alleen

 

van mij verhalen in de schemering.

[p. 462]

 

Zij boog het hoofd en lei

 

het aan mijn borst.

 

Zij was alleen een stil lief kind bij mij,

 

ik was der wijde wereld vorst.

 

 

 

Over het kalme water had de dag

 

rozenoogst en gouden schat vergaard;

 

ik zag met zachten lach

 

den avond van mijn hemel en mijn aard.

 

 

 

Ik was in mijn groot avondhuis alleen

 

met kind en zee en zon,

 

die deden liefde om mij heen,

 

elk wat zij kon.

 

 

 

Toen heb ik eerst geweten, wat het is

 

een mensch te zijn

 

zonder haat, zonder droefenis,

 

een stil blij mensch, met liefde en lied in avondschijn.

[p. 463]

 

Waar zijn zij nu?

 

 

 

Als de bleeke rozen bloeien

 

aan de effen avondlucht,

 

als de matte winden roeien

 

naar de nachteree,

 

ga ik peinzend in de zalen

 

waar de doode dagen dwalen

 

die verhalen

 

van den droom, mijn droom, die vluchtte,

 

van de liefde, die ik leê.

 

 

 

Ik had veel schats op aarde

 

verzameld, eer ik tot U kwam.

 

Al vooglen, die ik ving, al bloemen, die ik gaarde,

 

en 'k was zoo blij, dat je wat nam.

[p. 464]

 

Mijn zangen en gedichten namen

 

de wijk naar U.

 

Nu ga ik in ontvolkte stad en zie naar donkerdoode ramen.

 

Waar zijn zij nu?

 

 

 

Ik ben U vreemd in eigen woning,

 

de stilte huivert van mijn stem,

 

het huis herkent niet meer den luisterloozen koning

 

en heeft geen plaats voor hem.