Groot Nederland. Jaargang 4

[p. 395]

Verzen
Door L.H. Grondijs.

I.

Gelijk een iris in haar wondre pracht
Van donkerpaars en goud, - gezien in 't riet
Des avonds, even voor de kille nacht
De kleuren bluscht -, in 't wassend duister niet
Verzwolgen wordt, maar met geheime macht
Het oog zóó lokt, dat het, nu àl vervliet
In duisternis, nog slechts betooverd ziet
Op dit princesselijk schoon -, zoo bleef, als 'k dacht,

Wanhopig dacht: of reinheid moet vergaan,
Of Zonde kan all' heiligheid bedwingen,
En wat uit licht geboren werd, verslaan -

Zoo bleef Uw beeld in mijn herinneringen,
- Wat ook verzwond -, een wachtster, voor mij staan,
O goud-en-paars van mijne mijmeringen!

[p. 396]

II.
Trouw.

Een nieuwe uchtend gloorde over rose weiden
En teekende uw schoon profiel met gouden lijnen -
Herinnert ge u, mijn lief, hoe wij van vreugde schreiden?

En als de zon de strakke velden zal beschijnen
En om uw hoofd een lijdensaureool doen gloeien -
Zal dan ons scheemrend heil niet nog slechts prachtig kwijnen?

Maar, wen de lichtbloem in het westen zal verbloeien,
Om 't stralend hart de donkre kelk zal nederzijgen
En purpren scheemring uw gelaat zal stil omvloeien,

Zal dan 't geluk zich niet tot onze zielen willen neigen?

1903.

[p. 397]

III.
Herfst.

Het stervend Licht waart zeegnend door de landen
En sprenkelt drupplen gouds, een wonderzoet
Kleurentresoor, - gelijk het schittren doet
De deining bij het ebben, aan zijn stranden -:

De weeke pracht, gehangen aan de wanden
Der heemlen en de sidderende gloed
Der stille lanen, als een vrome stoet
Van vlammen, die roerloos en statig branden.

Mijn ziele ook, weet dat zij sterven moet,
Maar weeklaagt niet meer naar het wilde leven
Van Zomer en Hitte en Zon en naar deez' kille
Flonkring voelt zij haar lust getroost verstillen.
Waartoe, mijn God, het scheiden zoo verzoet,
Waarom het sterven zulk een glans gegeven!

[p. 398]

IV.
Avond.

De laatste boomen zien het blond gezicht
Der zon en wuiven in het rose licht.

De schemering omsluiert den heuvellijn,
De heuvelen zoo wonder rustig zijn.

De purperen vogels drijven zonder gerucht
Als vurige wimpels in de bleeke lucht.

En boven de kimmen rijst de gele maan,
Die ziet dit alles zoo vreemd ontroerend aan.