Groot Nederland. Jaargang 4

[p. 536]

Herfstnacht-ruisching
Door W.F. Gouwe.

Hoor den zwoelen herfstnacht weven
windesproken in het bosch,
woelen 't welk geblaarte los
daar de witte vonke' in beven
van den milden manebrand
op de kimme van het land.

Hoor dat wondervolle bruizlen
en het brimzlen van den wind
die zijn huiverwebbe spint
daar de kruinen onder ruizlen,
risplend, lisplend lucht-gerucht,
zoo gefluisterd, zoo vervlucht.

[p. 537]

 

Als de schimme van een vogel

 

zwervende in de schemering

 

zwemt op suizelenden zwing

 

vleêrend op een donzen vlogel....

 

líchter 't vlindrend windje zweeft,

 

uit de zee kwam 't opgebeefd.

 

 

 

Als het nibberen der nipjes

 

van een blanke bloemekroon

 

in den teersten zucht gevloôn

 

droomeling van maagdelipjes....

 

záchter van het duin gestuwd

 

zachter 't windje wapperluwt.

 

 

 

Als een vlucht van zonnevonken

 

ijling over zee gejaagd

 

wen een huiveringe vlaagt

 

door de golfjes goudbeblonken....

 

vlúchter, vluchter 't windje snelt

 

wuivlend, wentlend over 't veld.

 

 

[p. 538]

 

Nu is 't op den bosch geloopen

 

't vlogelaartjen uit den vloed

 

met een spertelenden voet

 

in het loof van licht bedropen,

 

't rukt en 't robbelt er in 't rond,

 

tript de bladers naar den grond.

 

 

 

En het wekt de droomige Elven

 

dronken van den zwoelen nacht;

 

oogjens daar de maan in lacht

 

blinken naar de bladerwelven,

 

schittren schuil en schaduw uit,

 

't bosch wordt leven en geluid.

 

 

 

Zie dat spelen van de blaren

 

wigglend door den witten glans

 

in een wemeligen dans

 

naar die handjes, op die haren,

 

zuchtend, wen een brooze voet

 

zweveling ze brijzlen doet.

 

 

[p. 539]

 

Hoor die leuvelende lipjes,

 

zie dat loddren en gevlei

 

bij het vlechten van den rei,

 

kringeltred van duive-tripjes,

 

licht als wintervlokken-vlucht,

 

regen-ruisching is 't gerucht.

 

 

 

Weidedool van dauw bedropen

 

wegelt zich in 't blanke licht,

 

en het twijgje nauwlijks zwicht

 

schoon ze is 't op de spits gekropen;

 

Regenboô kust Zonnegloor,

 

't windje fluistert hun in 't oor.

 

 

 

Lonkeloog loert naar de vonkjes,

 

manedroppen in het mos;

 

Lokke windt haar kroontje los

 

krullende-uit in duizend kronkjes;

 

Sparrespichtje en Zwammevlam

 

honklen in een hollen stam.

 

 

[p. 540]

 

Rosse vangt een krakend blaârke;

 

Ranke, vlot als bekeschuim

 

derteljaagt op Duivepluim;

 

Hagelinge, Nestelaarke,

 

Dauwediefje, Druiveglans

 

reien kring en ringelkrans.

 

 

 

Hoor den zwoelen herfstnacht weven

 

windesproken in het bosch,

 

woelen 't welk geblaarte los,

 

't is er àl geluid en leven,

 

risplend, lisplend lucht-gerucht,

 

zoo gefluisterd, zoo vervlucht.

 

 

 

Hoor dat wondervolle bruizlen

 

en het brimzlen van den wind

 

die een sprokewebbe spint

 

daar in de Elven-voetjes ruizlen,

 

tot heur mane-zuivre stoet

 

voor den morgen vluchten moet.