Groot Nederland. Jaargang 4

[p. 422]

Verzen
Door Nico van Suchtelen.

I.

Eenzaam, o eenzaam is mijn dag geworden.
Over doodstille velden, wijdheen wit,
Huift leege lucht en stil is 't waar ik zit
In blaren die van 't kaal geboomte dorden.

Eenzaam, o eenzaam! en ik zie u sterven
Mijn dag, zie 't zinken van uw raads'len dood.
Een nevelglans, een schim van droefnis, vloodt
Uw raadsel-leven dat ik nu zal derven.

Eenzaam, o eenzaam! en het bevend fluistren
Hoor ik rondomme van een teerst geklag.
Wie weent, wie weent mijn dag, om wat nu mag
Verzinken in al stiller, doodscher duistren?

Roerloos, en van een roerloos waas omgeven,
Als een die bidt en nog met de oogen dicht
't Gelaat heft in een doodstil duistrend licht,
Zoo sterft mijn dag, en zoo mijn eenzaam leven.

[p. 423]

II.

O wouden wonderlijk bewolkt;
Onder dier nev'len onstuimige vluchten
Wat hoor ik u suisende zuchten?
O luchten, o luchten zoo vreemd bevolkt
Van grauwe vlagen
Die over uw blauwe velden jagen
Wat hoor ik u klagen, klagen?
O winden die door de blaren kolkt
Wat hoor ik u razende vragen?

O zon die achter de nev'len glanst
Een plotsling uw stralend gouden
Wade waarover een wemeling danst
Van wild-verheugde
Ondooflijke vreugde
Werpt over wolken en wouden;
O machtige zonne, o wonnige gloed
Die licht in mijn storm-ontruste gemoed!

[p. 424]

III.
Melancholie.

Een schemerweb van glans doorwoven mazen
Hangt om haar neer, en roerloos, met dien blik
Waarin de nacht reeds droomt, staart zij, van schrik
Noch hoop ontroerd, maar diep, diep in verbazen.

Want wat wij ooit in wijze boeken lazen
Van God en Wereld en dat wonder Ik
Werd zinloos bij wat in dit oogenblik
Drie-eenig leeft in haar verstilde extase.

O schoonst mysterie-wezen, Poëzie,
Die ik zie schouwen naar wat eens zal zijn
Door 's avonds weiflend stervens-bleeke gloren,

En naar dien nacht van eeuw'ge stilte hooren
Waarin het leven zingt zwevend in schijn
Des doods - Oer-kracht der ziel, Melancholie!