Groot Nederland. Jaargang 4

[p. 57]

Gedichten
Door Edmond van Offel.

Meibeemde.

Holderdebolder,

aldoor den polder

rolt het zonneblond zomerkind,

op de tapijten

wijd op de wijdte

naar de vier hoeken van den wind.

Jolende 't buitelt

en jubeltuitelt,

trapplend roept het de blommen op;

- dichte die rijzen

op alle wijzen

knettrend met honderd uit den knop.

Ranonkel-gefonkel

en rank gekronkel,

klaverbloeisel in bedden rood,

guldene drommen

van paardeblommen

't spruit al vol uit den groezen-schoot.

[p. 58]

 

Sterregeregen

 

in mellekwegen

 

't madelieveken, sneeuw op 't gras,

 

't al oververstroomend,

 

immer nog komend,

 

te winnen 't plaatsken waar 't niet was.

 

 

 

Holderdebolder

 

aldoor den polder

 

rolt het zomerkind zonneblond,

 

er omme ze springen,

 

de bloemen, ze dringen

 

sparklen en tuilen uit den grond.

 

 

 

_* * _*

 

 

 

En aarzeltrage

 

achter de hagen,

 

het uur, het laatste van den dag,

 

't is er gekomen

 

van uit het doomen

 

dat lang al in de verten lag.

 

 

 

En dievelinge

 

de deemsteringe

 

die windt het loover huivrig in.

 

De kevers zoemen

 

om 't dorenbloemen

 

en varen zwaar het luchtijle in.

 

 

 

Dan staat het stille

 

nog tegen wille

 

dat woelig wonneblond zomerkind;

 

thans ingetogen

 

het luikt zijne oogen;

 

- 't lachpeinst dat morgen 't herbegint!

[p. 59]

September.

Nu zal de Maget henengaan
met haren glorie-mantel aan.
En vroeger krijgt de zonne vaak
en smoort in 't bloed haar goudgeblaak
in wolken hooggezwollen.

Bezij den weg en in de gracht
het lange vale groeze-vacht
ligt stijve en rilt van 't gonsgekris,
als ziedend 't vol insekten is;
- sprinkhanen, motten, vliegen.

De zonnebloemen heffen schoon
hun zware klare keizerkroon.
Er stijgt uit de aarde vochte doom,
en langzaam komt uit het gedroom
het ernst-gelaat van Avond.

[p. 60]

 

Vol rijpend ooft de boomgerd rijk

 

strekt de armen uit tot over 't slijk

 

bezij den weg en op het veld,

 

en strooit gelijk een handvol geld

 

zijne eerste gele blâren.

 

 

 

- Nu is de Maget heengegaan

 

met haren gloriemantel aan.

 

De mane steekt haar horens door

 

het wentelwelfsel van gesmoor

 

in 't huiverend geluchte.

 

 

 

Alover de aarde een schaduw blauwt.

 

Geharrenast in ijzer koud

 

de nacht genaakt, en zondert af

 

de dingen in het groote graf

 

van 't stom-en-doove donker.