Groot Nederland. Jaargang 3

[p. 586]

De stad
Door J. Jac. Thomson.

Het was een stad,
Al eeuwen staande in 't lage land,
Tusschen moerassen -
Bij avond fonkelden de plassen
Te allen kant.

Het was een stad
Vol witte huizen in de rozenhoven;
De zon viel door de straat als gouden schoven
Van koren in den oogsttijd,
Als de lach
Van elken dag.

[p. 587]

 

Zoo was de stad,

 

Met stille straten en nog stiller pleinen,

 

Want ieder had

 

Zijn heimelijk verdriet en deed het niet uitschijnen,

 

Maar wilde 't sluiten

 

 

 

- Of men dat kon -

 

Verborgen in saletten en alcoven.

 

En buiten bloeiden alle rozenhoven

 

En scheen de zon.

 

 

 

De bleeke vrouwen

 

Zaten, de vingren gevouwen

 

En baden; als een dolend lam

 

Was 'n enkle stem, een zwakke vlam;

 

Of ook bij tijen

 

Gebeurde er schreien;

 

Heur handen waren krank en klam.

 

 

 

Maar in den nacht

 

Ging soms de wacht

 

Van kleine voeten; dan was 't blozen

 

Over een struik vol donkre rozen

 

En 't weenen zacht.

[p. 588]

 

Kwam nu de morgen,

 

Dan lag in meenge roos geborgen

 

Een vochte glans, een drop, die gauw

 

Vervluchtigde - wie zou niet wanen

 

Tusschen de blaân, instee van meisjestranen

 

 

 

Is dauw?

 

 

 

'k Weet niet wat zonde

 

Er eene deed;

 

Maar 'n uchtend vóor het fijne

 

Licht vielen de gordijnen

 

In een der huizen -

 

Toen openden de sluizen

 

Van 't groote leed.

 

 

 

Eenzelfde krankheid

 

Bracht velen om;

 

Die lagen

 

In de ontglansde dagen

 

Roerloos en stom.

 

 

 

En ieder hield het huis gesloten.

[p. 589]

 

Totdat het groote

 

Verlangen alle deuren heeft gelicht,

 

En die nog leefden drongen dicht

 

Opeen en tastten of de vingers

 

Nog raakten bloesemslingers;

 

 

 

Somgen de handen

 

Ineen tot lange banden,

 

Zoo door de straat:

 

Maar 't was te laat.

 

 

 

Ik heb ze gevonden

 

De donkren en blonden,

 

Die luisterden naar al de zalige namen,

 

Wier oogen waren als glinstrende ramen,

 

Als opene bloemen;

 

Zoo stil en tevreden

 

Als kindergebeden -

 

Wie ze noemt, durft ze nu nog slechts bévend te noemen.

 

 

 

Niet op allen

 

Waren, als op enkelen, rozen gevallen.

 

Onder de struiken

[p. 590]

 

Zag ik heur teedere hoofden duiken.

 

Soms hing de wind van éene 't blonde haar

 

Tusschen de blaren van een rozelaar.

 

 

 

Ik ben gegaan door de stad der dooden.

 

De zon gleed schuin

 

In elke tuin;

 

Wie zou ik hier tot het doodenmaal nooden?

 

 

 

Toen is zij gekomen,

 

Plotseling onder de boomen,

 

Als een witte Meidoorn

 

Die de morgen opwiegt naar voren.

 

Aan haar was niets bizonder,

 

Behalve de oogen en het haar,

 

Dat was een wonder.

 

 

 

Rondom ons de rozen - toen namen

 

We elkanders handen; onze oogen gingen samen.

 

De dooden lagen te rust

 

In witte wade als room en roode als bramen -

 

Daar hebben we elkaar gekust.

[p. 591]

 

We zijn gegaan

 

Door de straat naar den toren

 

En hebben geluid, dat men 't uren kon hooren;

 

Maar als de maan

 

Beefde van weemoed, zijn we omhoog gestegen

 

 

 

En van den trans

 

Hebben wij allerwegen

 

Een glans

 

Zien staan,

 

Als een verdronken brand:

 

 

 

Want de maan scheen over de moerassen

 

En fonkelde in de plassen

 

Te allen kant.