Groot Nederland. Jaargang 3

[p. 414]

Gedichten
Door Edmond van Offel.

- Me docht in 't hovewegelken,
me docht dat samen wij er gingen.
- De Lenteregen de aarde doopte,
maar zoelten in 't geluchte hingen.

En 't komend heil van rijke dagen
er loech en sloeg de wolken open.
- Een tulpen-kloksken knikkebolde;
't helmkruid kwam uit den grond gekropen.

- Een lach voor mij lag in uwe oogen,
en 'k droeg, als licht, uw schoonheid om me,
- We zagen naar de vreemde weelde
van groote witte sterre-blommen:

- 't was de manjolia die bloeide!
- Maar 'k wilde uw diepste blikken vinden,
en weten of 't u toch geluk was
dat ik u, dezen dag, beminde.

[p. 415]

Middag.

 

De vinken snippren voozekens

 

van dak en tak in 't hofpriëel

 

in 't storten van de felle zon.

 

De haan klaroent met koopren keel.

 

 

 

De haan klaroent en seffens ook

 

het haanken van den overkant

 

roept toe zijn roekeloozen groet

 

lang uitgerekt alom op 't land.

 

 

 

Fonkelt de lucht van vlammend licht,

 

het lommer kruipt ineen en slaapt

 

in kringen tegen stam en struik.

 

Het koeltje toert daarom en raapt

 

 

 

de stofkens op en gooit ze omhoog

 

en toogt ze in wolken over 't kruid.

 

De vinken snippren voozekens;

 

de haan klaroent den middag uit.

 

 

 

Maar 't windeken - is 't niet te zot

 

dan kan 't zoo koele-zoele zijn,

 

- gelijk een zijden sluierkleed

 

geboord met sneeuwig hermelijn;

 

 

 

lijk 't kleed van Vrouwe Schoonheid zelf

 

dat schijnend om me slepen komt....

 

- dan is 't dat elk geruchte breekt,

 

en 't al, in eens, vervaakt, verstomt....

[p. 416]

Lied.

 

De stillende avondzonne

 

vlecht eene kroon van glans

 

om uwe blonde haren,

 

als zonne zelve thans.

 

 

 

Zoo kallem lijk de vreugde

 

van uw blos-bloem gelaat,

 

daar liggen de akkers wijde

 

in 't gouden oogst-gewaad.

 

 

 

Zoo diepe lijk uw oogen,

 

de bogen van de lucht

 

in 't deemstren hooger blauwen

 

wijl 't daglicht vlammend vlucht.

 

 

 

En zijgend avondwaaien

 

een tent van zwijgen weeft

 

om 't zeggen, altijd 't zelfde,

 

dat in ons zoenen beeft.

[p. 417]

De maan die wandelt...

 

De Maan die wandelt in den hof,

 

den hof verlaten lege,

 

waar niets dan onkruid zwart komt op

 

de sluimerdoode wegen.

 

 

 

De Maan die wandelt in den hof

 

blauw-groene in 't zwarte groene,

 

waar dolik staat en 't hulst geblaart

 

kriel-krauwt lijk schorpioenen.

 

 

 

De twijfel-klaarte zijpelt langs

 

het duizendschubbig loover,

 

de Maan omwaduwt heel den hof

 

met angstig traag getoover.

 

 

 

En niemand ziet of dat ze staat

 

of dat ze gaat of roeret,

 

zóo ze in de mooring van de lucht

 

door 't nachtgesluier loeret.

 

 

 

En langs de wegen schuins gekruist

 

kruip-kronkelen lijk slangen,

 

de schaduwen van 't takken-net

 

dat houdt de stilt' gevangen.

 

 

 

De Maan die wandelt in den hof

 

rondom de blauw struweelen

 

bezwerend elke bloem, elk blad

 

met nevelglanzig streelen.