Groot Nederland. Jaargang 3

[p. 88]

Gedichten
Door Annie Salomons.

M'n God, waarom heb je zoo met me gespeeld?
Kon je dan niet zien in m'n oogen
Dat m'n ziel er in beefde,
Dat enkel ik lééfde
Van jouw blikken, die logen.... lògen.

Ben je dan valsch? - Wat wilde je dan,
Toen je dwingend me ving in je tooverban?
Woù je me breken - of wist je het niet,
Hoe me zou knagen
Alle nachten en àlle dagen
Verdriet - 't verdriet....

Ik lag met wijd-opene oogen
En woelde onrustig, als 't kindje klein,
Dat in nacht niet kan slapen om 't angstig-zijn
In 't donker....

[p. 89]

 

En over me hing gebogen

 

Jouw winnende, willende sfinxenblik,

 

Geflonker,

 

Dat ik niet kon ontkomen, nòch laten....

 

 

 

O, je bent slècht, je bent vàlsch;

 

Wèg je arm van m'n hals,

 

Je vleiende stem, je oogen, je mond; wèg!

 

Hàten zal ik je; hàten.

 

 

 

Juni 1904.

[p. 90]

Herinnering.

 

Zooals op zomeravond matte klacht

 

Van 'n harmonika door 't open raam

 

Bij ons komt dreinen.... tot laat in de nacht

 

Blijven we luistrend aan het venster staan....

 

 

 

Als zwoel-pervers parfum van vrouwenkleed,

 

Waarvan ons walgt, en dat toch telkens weer

 

Neertrekt ons hoofd naar die bedwelmingsfeer,

 

Waarin de geuren wolken, zwaar en heet.

 

 

 

Zoo heeft week-armige herinnering

 

Die gulzig jeugdkracht drinkt en denkensmoed

 

M'n zijn gevange' in haar omstrengeling....

 

 

 

En of 'k me soms al worstlend haar ontwring,

 

't Weet toch, dat 'k steeds weer voor haar zwichten moet,

 

 

 

Zelf hunkrend naar de zoete pijniging.