Groot Nederland. Jaargang 3

[p. 207]

Gedichten
Door Annie Salomons.

Ken je de weemoed, die komt binnensluipen,
Zacht sleepevoetend naderend m'n bed
Als manelicht valt bleekend door m'n venster....
De dingen staan dan ál zoo vreemd belicht
En 't is heel stil, zoó stil, dat, als ik adem,
Ik hoor m'n lakens even-schuivend kraken.
------------
De heele wereld stil en mane-wit.
Maar in me brandend jeugd en fel verlangen
Naar leven.... in me brandend levensangst....

Ken je de weemoed, die als 'n kil dier,
Als glad-gehuidde slang me komt omkronkelen
Op schitterdagen vol brutalen zon,
Die alles slaat met z'n scherp-gouden roeden....
Op dagen als het drukke leven raatlend
'n Fel gekleurd rad voor m'n oogen draait....
Als menschen lachen, gillen, schreeuwen, stampen,
Tot ik m'n eigen hartstem niet meer hoor,
Maar willoos als 'n pop wordt rondgezeuld
Om 't ratelend rad met schelle zonneschichten....

[p. 208]

 

En ken je ook de starre weemoedsangst,

 

Wanneer de huiver-stille manenacht

 

Langzaam gaat wijken voor den zonnedag,

 

Die me zal slaan met z'n bruut-harde leven....

 

 

 

En de wanhopig-wilde weemoedsmart

 

Als 't vlammend dag-oog zacht weer dicht gaat vallen,

 

Als 't martelend dageleven matter wordt,

 

En zoele, lange, angstig-stille nacht

 

Me trekt in haar verlammend-weeke armen....

[p. 209]

Allerzielen.

 

En lange stoeten van zwarte vrouwen

 

Gaan langs de graven en weenen, weenen....

 

De lange sluiers van zware rouwe

 

Schuren jamm'rend-schril op de kille steenen....

 

 

 

Veel lange stoeten van doode droomen

 

Gaan spokig-zacht langs m'n oogen heene,

 

De blaren vallen van bruine boomen,

 

Mist hangt op de aarde te weenen, weenen.

De wind is, buiten adem zich geloopen,
Op één plek blijven staan en ijzig blazen
Z'n moeë longen lucht met zware stooten.

De wegen staan schamplichtend door de plassen,
Want Dag ligt woest te weenen op de aarde
Om haar geboort', en handenwringend smeekt
Z' om vroegen dood in wijde nachtearmen.