Groot Nederland. Jaargang 2

[p. 593]

Verzen
door David Moolenaar.

Voor moeder.

Die morgen, als in 't nachtlijk huis de deuren
voor zwarte mannen zullen opengaan,
als stom-beslist ze uw doode lichaam beuren
en 'k wild-bewogen zal terzijde staan;

als 'k hoor hun schuifeltred de gang door zeuren,
naar buiten waar de donkre wagens staan,
en 'k in een duiz'ling volgen zal - en treuren,
en keeren zal - en treuren nog,.... voortaan

alleen, zonder uw goed gelaat, uw lach,
uw stem, uw teedre zorg.... O moeder, dan,
die morge', in diè verlatenheid, voor 't eerst

waarachtig zal 'k beseffe' ùw liefde teerst,
ùw wijding schoonst, gij, gìj 't dierbaarst van
al menschen mij, wìe is, wìe komen mag.

[p. 594]

Nu jij nog zoo bent.

 

Aan een lief klein meisje.

 

Nu jij nog zoo bent, zòo.... Ik meen: nu jij

 

je haar nog los draagt en je rokjes kort,

 

nu je nog over stoepjes huppelt, niet

 

'r aan denkend zelfs of 'r om gelachen wordt;

 

 

 

nu 'k jou bij tegenkomst nog groeten mag

 

met kneepje-in-wang of blij-luidruchtig woord,

 

niet bang één oogenblikje ook maar, dat ‘men’

 

boos kijkt en zeggen zal: dat 's niet als 't hoort; -

 

 

 

nu jij nog zoo bent, zòo...., o kind, ik moet

 

maar aldoor denken: gauw zal 't anders zijn;

 

dat mooi-intieme houdt geen stand, en dan....

 

o dan...., want dit te denken doet al pijn.

 

 

 

Kon 'k nu je zoo maar houden, zòo.... o, o,

 

mijn heele leven op de kleine steentjes,

 

in de oude straat, zoolang 'k nog wandlen zal,

 

altijd die grappig-lieve, huppel-grage beentjes,

 

 

 

altijd dat blozend blonde kopje, altijd

 

die glinsterooge' en tandjes wit als krijt,

 

jou lach, jou stem.... ons even bab'len saam....

 

dan 't blij gevoel.... O, 't zoo te houde' altijd....

 

altijd!

Groningen 1904.