Groot Nederland. Jaargang 2

[p. 91]

Weest één gij allen!
Lied van Groot-Nederland
door J.B. Schepers.

Geloof, geloof! Er zullen dagen komen,

Dat heel dit Laaglandsvolk zich zelf hervindt,

'En kernig volk waarvan nu dichters dromen,

Dat 'en nieuw leven en met kracht begint.

Geloof in 't eigne, volk, hoe ook verspreid:

Over het wijde veld in 's werelds Zuiden;

Waar Lei z'n water door oud Vlaandren leidt,

Of hier, waar molens op ons strijden duiden.

Geloof in 't eigne, volk, in 't verre Westen

In 't graanrijk overoseaanse land,

Of in dë Oost, waar wij 'en staat grondvestten

Werkend bij 't schroeien van de zonnebrand;

Geloof in de eigen toekomst, mag ook klein

In vreemde wereldsteên ons aantal wezen;

Geloof! En blij zal 't her-ontwaken zijn:

't Volk is, voorgoed, van dommelzucht genezen.

Zolang de zon in onze waatren flikkert

En weerschijn lichtgolft langs de bruine boeg,

Zolang het rietomruiste meer er blikkert

Als Oostewind de laatste wolk verjoeg;

[p. 92]

 

Zolang de hoeven duiken in 't geboomt

 

En ruisend dekken werkzaam boereleven,

 

Het spieglend vee op polderdijkjes droomt,

 

Zijn zwart en wit aan 't landschap leven geven;

 

 

 

Zolang het gele koolzaad over de akker

 

Ruist bij 't bedwelmend bloeiend boneveld -

 

En zorg voor 't oogsten houdt de landman wakker:

 

En immer zaait hij weer, hoe ook gekweld;

 

Zolang de stille hei in 't Oosten zoemt

 

Van bijen om de grauwe stille schapen,

 

Waar aan de kim 't reuzengesteente opdoemt,

 

Waar de eeuwen door forse voorouders slapen;

 

 

 

Zolang dat land herleeft op schilderijen,

 

Telkens en telkens weer in nieuwe pracht;

 

Zolang zich dichters in dat mooi vermeien,

 

En beeld en klank ons aandoen met hun macht;

 

Zolang musea, kerken ons verleên

 

Herleven doen voor kenners der historie

 

En 't hart ons klopt voor helden, moegestreên

 

Voor 't vaderland, maar niet voor eigen glorie;

 

 

 

Zolang ook zal de vrijheid ons doortrillen

 

En wie er vroeg of laat vertrokken zijn:

 

Er daagt in ons één, onweerstaanbaar willen,

 

'k Zie de uchtend geel al van de gouden schijn.

 

Die zon van wil zal gloeien door de ziel

 

Van allen; groot zal 't kleine volkje worden;

 

Hoe enge grenzen 't ook ten dele viel,

 

Ze zijn 't genoeg: wee wie er over morden!

 

 

 

Vergaan zijn allen dan die niet geloofden,

 

Die in kleinmoedigheid hier sidderden,

 

Uit vrees voor de overmacht het eigne uitdoofden,

 

Het eigne, grootste wereldmacht, die 'k ken:

[p. 93]

 

Dat eigne houdt verdrukte volkren staand,

 

Hun zelfbewustzijn doet hun rustig wachten;

 

De jaren gaan voorbij, onhoorbaar gaand:

 

Zij willen vrij zijn steeds, eens slaagt hun trachten!

 

 

 

Maar wij zijn vrij, wij willen vrij ook blijven,

 

Groot in het kleine zijn, maar niet alleen:

 

In 't grote groot moeten we in 't vaandel schrijven

 

En in ons hart: wie groot voelt is niet kleen.

 

Geloof in de eigen kracht van Nederland,

 

Van Vlaandren, van Zuid-Afrika, van allen,

 

Die verre togen van dat lage strand!

 

Weest één in dat geloof! Weest één gij allen!

 

 

 

Haarlem.