Groot Nederland. Jaargang 2

[p. 358]

Avondmist
Door René de Clercq.

Zoetjes, over heel de vlakte

scheert en sprietelstraalt

't roze licht des avonds.... In de warme wakte

hijgt het land en ademhaalt.

Langs den gerskant en op 't bloote,

waar, verspreid,

eene groote

kudde weidt,

trekken op en sluierslepen

versche strepen

wittigheid.

Donker schijnt daarop de wittigheid der vachten.

Leunende op

zijne schop,

in gedachten

staart de schaper in den smoor.

Bei zijn honden, zwart en spichtig,

nu al achter, dan al voor,

schieten ruw of gaan omzichtig

gansch de grijze kudde door.

Schichtig

hupt een lam

naast zijn moeder op den dam.

Ver somtijds en buiten ooge,

[p. 359]

 

beurt een bruine kop omhooge,

 

bokt en bult een jonge ram.

 

De andren drommen, druilen,

 

dicht bijeen, en keeren slechts

 

met veel rooi hun zoete muilen

 

links of rechts.

 

Langzaam en gelaten,

 

moede alvast,

 

dobberen ze en blaten....

 

en de nevel wast.

 

Hunne

 

dunne

 

pooten staan

 

overstroomd, en, onderaan,

 

duiken

 

reeds de buiken.

 

De oude wolle klamt en klist.

 

Borsten, schoften, koppen, ooren,

 

gaan verloren

 

in den mist.

 

't Is al wit, al zee, al doomend leven.

 

Zon en kudde zijn versmoord;

 

en de schaper, die nog even

 

't zwarte lijf naar boven boort,

 

vlot, als 't ware op ongewisse golven voort.