Groot Nederland. Jaargang 2

[p. 20]

Gedicht door Nico van Suchtelen.

De schaduwen vloeien
languit, bleek gloeien
de wijkende weien
in 't langzaam verglijen
des lichts, en de lage abeelen
zie ik omdwalen
wazige stralen,
gulden en purper-gelen.
Maar hooger op,
op den brandenden top
van een duin zit de vluchtende dag;
en ver door de luchten
dauwt een geklag
en deinen de zuchten
van schemer-geruchten,
als rouw om den vluchtenden dag.

[p. 21]

 

Lang zat ze op den rand

 

van het duin, en een brand

 

sloeg op langs den drachtigen hemel;

 

toen danste als een duizendspletige vlam

 

over den donkeren heuvelkam

 

der avond-vuren gewemel.

 

Zoo zat zij daar stil

 

in het schemer-geril,

 

haar blinkende armen geheven,

 

de handen omhoog

 

naar den hemelboog;

 

en haar bleekend gezicht

 

hield zij heen gericht

 

naar het Oost, en zij lachte nog even

 

voort 't laatst tot zij weenende verder vlood;

 

wijd waaide haar wade, bleekgeel en rood.

[p. 22]

 

Heel hoog en heel ver,

 

als een stervende ster

 

zag ik haar zweven;

 

en om haar bleven

 

nog leven de lichtlooze glanzen,

 

die aan haar oogen

 

verdoovend onttogen;

 

en langzaam stierven ze en zwierven te loor

 

in den diepen gloor

 

der trillende transen.

 

Toen was zij henen;

 

en schuiflend verschenen

 

de nev'len en spreidden hun valende vacht;

 

en waar zij ontwelden

 

verdronken de donker-verzonkene velden;

 

rondom de heuvelen daalde de nacht.

[p. 23]

 

Weer komen de kimmen

 

bespringen, beklimmen

 

de vormlooze schimmen

 

en kringen hun woelige wacht

 

hoog op der duinen

 

versomberde kruinen;

 

en overal wemelt de nacht.

 

De luchten duiz'len,

 

de winden suis'len,

 

en door de popels ruiselt het zacht

 

van wondere koren,

 

verzworven, verloren,

 

als weenen om al wat het licht heeft geboren

 

en dat zijn luister

 

weer zag verblinken in 't zinkende duister

 

van den oneindigen nacht.