|
| |
| |
| |
Na de begrafenis.
Door F. Leonhard.
Toen het vrouwtje den eersten dag na de begrafenis maar even buiten kwam voor een boodschap, werd ze van alle kanten door de buren aangeklampt.
't Was op de kamers warm, broeiend-benauwd. De vrouwen hadden koelte gezocht in de straat buiten hun dompige portalen en duistere gangen, meezeulend stoelen en stoven, bakken met groente, aardappelen, half opgezette breikousen en peuterend naaiwerk.
Er luierden lijven en hoofden op elbogensteun uit de hoog opengezette ramen, druk vlaggend met gekleurde jakken, lijfjes en losgeknotte haren.
Opgeschokt in hun knuf-rustig babbelgewerk hadden ze plots de boel er bij neergegooid. Er was beweging gekomen in de rijen zwartdoode raamgrotjes, er schokten lijven en witglimmende hoofden als in een hevigen schrik terug in het zwart-duister der kamers.
‘Goeie god, hoe is 't, gecondeleerd, hoor!’
‘Gecondeleerd, hoor!’
‘Gecondeleerd.... ziel!’
‘Van 't zelfde hoor,.... nou hou 't hoofd er nou maar boven.... zoo'n ziel hè.’
‘God, god wat is dat gauw gebeurd,’ begon een der vrouwen weer ‘daar heb ik verstomd van gestaan zoo gauw as dat in zijn werk is gegaan, zoo heb ik 'm zien loopen en zoo een begrafeniskoes voor je deur, hoe is 't mogelijk.’
‘Zoo 'n ziel hè,’ jammerde 't na.
Stil begon ze te snikken met korte zenuwschokjes van het borstloos lijf, 't smalle hoekig opgedroogd gezichtje met saamgeperste dunne lippen, strak simpel naar den grond. Smal in haar sluiken onderrok, als een koker neergetrokken om de beenen, stond ze klein-verdrongen, breed-omschermd door de aanschuivende lijven en 't rustig uitklagen der stemmen.
‘En zoo'n nette man hè, 'k wist niet wat 'k hoorde,’ klaagjammerde weer een vrouw, ‘'k heb er altijd mijn strijd in gehad,
| |
| |
zoo netjes as-ie zijn jassie altijd had en nou zoo ineens weggenomen, je mot er niet inkommen.’
‘En geen week ziek geweest,’ beweerde een ander op een toon van gezag, hoe is 't mogelijk dat je d'r zoo gauw uit kan zijn.’
‘Hoe lang is 't geleje dat ik 'm nog met zijn portefullie op de gracht tegen kwam? God, god, hoe is 't mogelijk, verléje week nog.’
Het dorre strak-gespannen wit gezichtje, neergebogen naar omlaag, knakte even op met zacht geprevel van de lippen.
‘Net tien dagen het-ie gelegen,’ klaagde 't vrouwtje huilerig. Zacht vloeiden tranen uit de rood geweende oogen, de schrale handen tastten naar omlaag, een puntje van het vuile werkschort.
‘Nou mensch, huil nou maar niet,’ troostte 't plomp-goedig. - ‘'t Is een wonder as je d'r van vliegende tiefus bovenop komt, hij het nog lang gelegen, je mag nog van geluk spreken, hij had er eerder uit kunnen wezen.’
‘Née, da's een smerige ziekte,’ redeneerde een ander beslissend, - en as je niet sterk bent, dan ga je d'r zoo uit. Het de dokter je al direkt geen hoop meer gegeven?’
't Hoofdje ontmoedigd gebogen, bewoog even met knipperende snikjes - ‘as-ie sterker was’ murmerde ze zacht voor zich heen, ‘dan had ie er bovenop kenne kommen; maar 't het 'm te zwaar angepakt, de kou is hem op z'n borst gaan zitten.’
‘Daar heb je 't al, net wat ik dacht, wat heb ik gezegd,’ triumfeerde de vrouw, ‘'k kon 't wel nagaan aan die dokter, die kerels loopen zoo hard niet of je mot eerst half dood wezen, en niks liet ie uit, nou daar had ik 't al heelemaal niet op begrepen, twee dagen te voren nog, 't zijn mijn eigenste woorden, wat?’ - de vrouwen knikten beslissend met de hoofden - ‘zóó as-ie de trap afkomt en in zijn koessie zal stappe, zeg ik, ‘dokter hoe is 't met 'm, is d'r nog hoop?’
‘Hij leeft nog,’ zegt-ie met een nijdig gezicht en meer niks, zoo'n bokkenees, nou en toen had ik allang in de gaten, dat er weinig hoop was.’
De vrouwen knikten zwijgend in toestemming met de hoofden, stom starend naar 't weggeslonken vrouwtje.
‘Zoo'n brave man hè,’ klaagde 't weer opnieuw, ‘'k zie hem nog zoo met die tasch en dat hoedje en zijn schoenen altijd zoo netjes gepoetst en zoo geregeld as je 'm thuis zag komme. Ik kon 'm altijd zoo precies alle middagen zien ankomme, bij
| |
| |
de hoek, as 'k mijn bloemetjes water gaf, en zoo geregeld.’
Het zorgjeshoofd geduldig geknikt in herinnering strak voor zich heen, prevelde met bevende lippen poovere klankjes.... ‘en zoo'n goed ketóór as-ie had.... zoo vertróúwd as-ie was.... ze lieten 'm alles doen, papiere van ik weet niet hoeveel waarde moest-ie wel overbrenge naar andere ketoren..., en kwitanties.... níks.... níks.... as goud was-ie....’
Met kleine toeterende snikjes woelde 't smalle gezichtje in het vuil blauwe schort.
‘Ja’ verzekerde een breed-minachtend-wijs, ‘goud.... goud, as ze 't hoekie omgaan hebben ze d'r niks an, meenemen kanne ze 't niet, dat zie je nou, da's nou een eerlijke man, die nou altijd met zooveel geld het omgegaan en zich nooit late verleien, en die gaat er nou uit.’
‘Net wat ze zeggen,’ mimiekte een ander met opgetrokken mond, ‘gooi 't voor de zwijnen dan vreten ze 't niet.’
‘Nou néé,’ ingehouden lol-lachte een andere vrouw, ‘da's kles van 't jaar nul, 'k wou as 'k een rolletje zoo in mijn zak voelde, háháhá.’
‘Asjeblieft,’ giegelde 't terug, ‘wat zouen we nog is pleizier make hè?, 'k dee 't eerst mijn wasch de deur uit, da's een bom met die hitte.’
‘Ja,’ glunderde een vrouw, ‘'t droogt lekker met die warmte, de zon is al buiten mijn ramen, die drooglatten benne zoo heerlijk hè, as 'k 't nou inhaal is 't as kurk hè.’
De glimmend strakke gezichten, dor en droog, doorgroefd van veel zorgjeslijnen, keerden even op naar den eindeloozen huizenmuur. De daken en bovenste ramen leefden verlicht in een streep van geel warme zon. Er spaakten wat verweerde latten met touwtjes als magere armen naar buiten. Warm speelde het zonlicht op blauwe en roode baaien lappen, op grijswitte kozijnen en vlammende ruiten. 't Viel door wijd-open ramen neer in de kamers, brand-flakkerend op een mahoniehouten kast, gespritst en gezeefd door blauw-groene horretjes.
‘Je kan me kanarie zien,’ gnuifde een vrouw, ‘kijk.... kijk.... kijk-ie hippen, nou zingt-ie.... piet.... piet.... piet!’
‘Ja dat hoort-ie, zeg,’ onderdrukt giegelde 't.
‘Zoo'n lekker beessie hè,’ glimmerde de vrouw weer, ‘die slaat nou geregeld een half uur door; as 'k hem achter me bloemetjes
| |
| |
zet en de zon komt naar binnen, is dat beest niet te houë hè, dan tureluurt-ie in zijn kooitje as een kind in de wieg.... piet.... piet.... piet....!’
‘Ach god is ze daar,’ rumoerde een dikke stem, ‘nou troost je maar in je kinderen hoor.’
Zwaar drukrustte de vleezige hand op haar borst, ‘me hart klopt me er van,’ hijgde de vrouw, ‘'k dacht van uit 't raam dat er wat aan de hand was. God.... god wat is me dat gauw gebeurd hè,.... en de schijnheiligheid van die kerels hè!’
't Paf-bolle gezicht glans-glimmend van uitbrekend zweet, kleurde rood hevig van drift. ‘Ze geven niks,.... niks,.... niks....,’ de vleezige handen streken met een klap-klinkend geluid als schijven over elkaar, .... ‘ze déje net of ze haar niet kenden.’
't Vrouwtje minnetjes er naast, knikte smartelijk met 't oud-achtig hoofdje, nietig weggeslonken tusschen het breed rustig geweeklaag der vrouwen.
‘Zulke schoeljes hé!’ begon de nog hijgende vrouw weer met een van woede uitzettende stem, ‘om die stumper zoo moederziel achter te laten, ik kon die stakker toch niet alléén naar dat ketoor laten gaan.’
Ze zweeg weer even, kort, overspannen met openhangenden mond, als de happende bek van een visch. Onrustig bewoog haar hoog-zware boezem.
De hoofden der vrouwen, meewarig geknikt, bewogen toestemmend.
‘Nou... en toen zegt een van die kerels... Hanken... Hanken... wie is Van Hanken, kenne jullie eenen Van Hanken? - vraagt-ie.... Nou d'r zit daar zoo'n bende, god-allemachtig wat een ketoor is dat, overal zag je de hoofden, geen bek deeë ze open. - Van Hanken - zegt er een, - 'k zag de vent geen eens. - Néé wel,’ zegt-ie.... ‘Hank,’ zeg ik. - ‘Bè-je hier wel terecht vrouwtje,’ - zegt een ander. Wat zeg je me dààrvan hè, 't was of ik door den grond ging en die stakker staat naast me te huilen.... toen komt er zoo'n broekie, zoo'n priktol en die zegt; - da's manneke meneer, de looper. - Welke looper? - zegt een met zoo'n bril - van de bank, die lange? Nou toen komt er een ander, zoo'n lange bleeke en die begint me daar 't zaakie dood kalm uit te leggen, niks geen meelij bij die menschen. - Ach da's manneke van de bank, u weet wel, die kleine - zegt die bleeke.
‘O, heet die Van Hanken? - zegt die vent nuchter, - ja dat
| |
| |
schijnt wel, zegt-ie bleeke. Nou vraag ik je, nou en ik had met haar te doen, 'k dacht dat ze van d'r zellef zou vallen, en die andere kerels zeien geen boe of ba, ze keken geeneens op.’
‘Nou, toen zegt die eene.... zoo is-die dood, we dachten al, we dachten al, toen zegt een ander, ook zoo'n judas.... ja hij scheen ziek te zijn hè, we hebben 'm tenminste al in geen paar dagen gezien.... 'K vrat me op van drift.... hijgde de vrouw, twee dágen.... twee dagen, de ziel het bijna veertien dagen thuis gelegen, nou en ik nijdig, hè....’
‘Hij is al begraven’ zeg ik, ‘en hier is zijn vrouw, die kan toch niet moederziel achterblijven met twee kinderen.’
De vrouwen knikten - ‘Nou zie 'k nog dat gezicht, dat bakkes van die eenen vent met een gouwe lorrejet.... zoo'n alikruik..., daar kennen we ons niet meê bemoeien vrouwtje.... “vrouwtje” zegt-ie en d'r zijn er zooveel; weet ik wat-ie mumde, over een maatschappij en god-weet-wat-meer, en geen hand.... geen hánd.... 't was of ik een straal water over mijn rug kreeg.... god-god wat stond ik daarvan te kijken.... an de grond....’
Met den nog doortrillenden naklank van 't uitratelend geluid stonden de vrouwen even beduusd met stom geklaag van de schuddende hoofden.
‘En dan net te doen of ze 'm niet kennen, zoo weinig respect voor de dood hè?’ klaagde een vrouw.
‘En dan te denken,’ begon de andere vrouw weer opnieuw, kalmer, ontzenuwd, ‘dat die zielen van kinderen thuis zitten te huilen om d'r lui vader.’
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - -
‘Nou hè, wij hebben de begrafenis gezien hè,’ overblufte een jongen.
‘Nou,’ knikte een van de jongens gewichtig terug, ‘en een fijne koes, zeg, sakkerjú, twee paarden met pluimen en een koetsier met zoo'n steek en kerels d'r achter.’
‘Hou je nou effies stil,’ viel er een ongeduldig in, ‘zij moet nog een keer.’
‘Waar is-ie begrave, zeg?’ praatte een verlangend te weten door.
‘Schei nou uit’ nijdigde het weer kort, ze moet nog éénmaal zand happen en as ze 't dan niet vindt mag jij, en dan ben ik an de beurt.’
| |
| |
In een opgebroken wak aan het eind van hun straat lagen ze verspreid in het goor bruine zand, de beenen gestrekt en gekruist, woelend met de punten van klompen en laarzen in den aardgrauwen zandgrond.
‘Enne heb-ie hem in de kist zien legge?’ begon de jongen weer met groot-vragende oogen.
‘Hou nou toch effies je smoelen,’ snauwde de ander opnieuw kortongeduldig, ‘toe nou, as je 't nou niet krijgt is de rooie an de beurt.’
De beenen geknield in 't strak getrokken, kort blauwe rokje, tuurde ze met knijpende oogjes scherp, doordringend op 't gaafgestreken bergje zand. Vadsig, loom in de zon waren ze als slakken opgekropen, de buiken gestrekt op den warmen zandgrond, de luiërende hoofden rood-glimmend en week-wit van zweet, gesteund op de vuil kleffe handjes.
‘Hij het 't er veels te diep in gedaan, hoor Mies,’ smoesde er een met lach-knipperende oogjes, ‘je ziet niks van het houtje.’
‘Dan zal 'k stikken in die steen, as 't er niet twee vingers in zit,’ drifte de jongen geprikkeld terug. Uit zijn nat-open mond floepte een glans-glimmende kiezel, een dorst lesschende melksteen.
‘Je zal zien,’ vervolgde de jongen overtuigend, ‘ze haalt 't er uit.’
Langzaam-voorzichtig rekte 't slank lenige lijfje zich los in de soepele jurk, doorbuigend, gekromd op de steunende handen. 't Smalle gezichtje met kralende oogjes, hoog op den tengeren nek, veerde zich zachtkens omlaag tot boven het opgebouwd fortje.
‘Sust!’ gebaarde een jongen, ‘niet stooten.’
De week-vochtige lippen, beverig gekruld tot een warm rood snuitje, zakte met kleine angstige schokjes omlaag. De fijn gespierde polsen donzig verschroeid bij de rafelende mouw, tril-sidderde boven de strak-gespreide vingers. Wild leefde de uitvloeiende adem neer op het vlak gestreken bergje. ‘Niet blazen hoor,’ fluisterde een met een ingehouden keelgeluid.
In spanning waren hun starende oogen gelijnd naar de breed ontplooiende lippen, hoog opgekruld tot boven 't zichtbaar roodrauwe tandvleesch. Wit schetterde een regelmatige rij blank-gele tandjes. Het opperste fijn-korrelig laagje woelde weg onder den rumoerenden uit-levenden adem. Even huiverden de trillende lippen bij 't luchtig aanvoelen van het dun opwarrelend zand, toen woelde 't warm vochtige toetje neer, doorwroetend en woelend in blindgulzig getast naar het houtje. 't Droog dikke zand werkte zich op
| |
| |
naar de kin en de uitpersende wangen, koud kriebel-doordringend tot ver in den neus. 't Neergedoken hoofdje rukte terug, gekrimpt op den veerenden nek, de oogjes geknepen verblind, de roodvleezige lippen en mond donzig bewoeld met een dik rullig laagje.
‘Háháhá.... schaterden de kelen.... een bok.... een bok!’
‘Hij het 't gedaan, hoor,’ lachgiegelden ze, ‘hij het 't er in gedouwd.’ Maar de jongen schaterde 't uit in een los-snaterend lachen, ‘nou da's bruine suiker,’ hikte zijn stem, ‘dan had ze maar dieper motten graven.... háháhá.....’
Als verbrande plekjes huid plakten stoppelige brokjes zand op 't warm glimmend gezichtje, dikke korrels hingen als vastgekleefde hommels in de oogen. Ze lachte zelf meê, wegproestend het koel krieuwelend zand uit haar neus.
‘Nou, sakkerju dat zit diep,’ lachte ze na met viezerig gespuw van de lippen, ‘'k kan niks zien.’
‘Háháhá.... ze ziet sterretjes.’
‘Nou de rooie,’ schreeuwde de zandhouder, ‘waar is-ie?’
‘Die past,’ schreeuwde 't opgewonden terug, ‘hij telt op zijn hoofd.’
‘Tellen hoor, tellen!’ angstte de jongen waarschuwend, bang dat ze zouden stoppen.
‘Schei nou uit!’ driftte er een onder het tellen door, ‘trek hem nou niet an zijn been.... twéé en twin.... drie en twin.... vier en twin, toe duvel nou op - snauwde 't - zes en twin....
‘Tot vijftig hoor,’ waarschuwde de jongen met benauwd heesche stem uit zijn opgezet hoofd. De bolroode kop met ros-vlammend haar stond geschroefd in het zand, het lijf en de fladderende beenen omhoog in de lucht. Zijn kiel slobberde neer op de oksels, los flapperend tot achter zijn hoofd. De handen plat neergedrukt in het zand, beschreven als pijlers een boog om het hoofd.... ‘Twéé en der.... drie en der’ .... deunde het tellen in maat. ‘Kriebel 'm in zijn kousen,’ fluisterden lachende stemmen.
‘Zijn kop staat in brand hè,’ fluisterde een in geslagen bewondering.
‘Dat komt van zijn haren,’ pret-lachten de klinkende stemmen.
Ze waren neergehurkt, de zweetende hoofden warm dicht op elkaar, pretschuddend bij 't rood blazend gezicht. Ze gnuifden van innig pleizier, maakten grimassen naar het gloeiende hoofd met de rollende oogen.
‘Lach-er's,’ plaag-giegelde een. Uit zijn toegeknepen hand liep
| |
| |
een fijn straaltje uitvloeiend zand laag boven den snuivenden neus. Ze knuffelden van opkrimpend pleizier bij 't wegvallend zand in de wijd rood-donkere gaatjes.
't Purperend hoofd strak, plette zich vast op den aardgrond.... ‘Vier en veertig’.... telde de jongen. De vingers waren gegroefd, geklauwd voor houvast in het zand. Het rood-purper gezicht met de vlammend verwilderde haren perste saam tot een brand-rooien bol, in 't klaterend zonlicht. Warm stoofde het neergestreken licht 't omwoeld muffe zand, 't stookte heet-brandend tusschen de opgeworpen bergjes steenen.
‘De zon staat net in zijn oogen,’ glimmerde een. Ze kittelden hem grinnikkend tusschen zijn kousen, gaven met komieke gezichten kleine porretjes in zijn buik, kuiltjes peurend als in een vollen zak zand. Zijn gezicht was paarsrood gezwollen onder den open hijgenden mond. De romp slap, doorzakt op den scharnierenden nek, wankelde als dronken met de harlekijnende beenen.
‘Hij gaat hoor,’.... angstte de spannende stemmen,.... ‘houë hoor,.... houë.... nog effies....’ Maar de koepelende handen zakten door, krachteloos gekromd onder het inzakkend lichaam. ‘Vijftig,’ triumfeerde de jongen luid uit. Met een plof smakten de beenen neer in het zand.... ‘Hij is t'er,.... hij is t'er...!’ barstten de jubelenden kelen los. Op de maat van een straatdeuntje joelden de juichenden stemmen, losbarstend; ‘..en de rooie het 't overwonnen.’
De jongen knuf-lekker, hoog-heerlijk zich voelend nou-ie 't hoogste cijfer gehaald had, bleef bewegenloos liggen, met pret-glinsterende oogjes, slap-lam in 't lekkere zand als op een zacht donzig bed, met de warme zon als een bloeiende appel hoog aan den hemel.
‘Til hem op bij zijn hoofd,’ juichten de opgewonden stemmen. Met een gnuivend jongensgenot, met een gevoel van oppermachtige meerderheid over de anderen, die amper de veertig hadden kunnen halen, hield hij zich koest zonder een lid te verroeren, strak, als lag-ie dood in het zand. Genoeglijk liet hij met zich sollen.
‘Hijsch-op,’ joelden de stemmen. Met alle kracht beurden ze hem op, met de handen onder zijn rug en den strak-rekkenden kop. Zijn beenen, stijf-recht, klampten als vastgegroeid aan een. Zijn lippen geperst op elkaar. Zijn oogen zou-ie dicht doen, een klein kiertje maar open, om goed te zien wat ze gingen uitvoeren. Nou lag-ie net zoo als zijn dooie vader thuis in de kist lag,....
| |
| |
nou was-ie dood. Kriebelend voelde hij de woelende handen aan zijn voeten. Warme handen duwden en knepen in zijn nek tot achter zijn kiel. Een opkrimpende lach knipte verblindend zijn oogen, de saamgeperste lippen trokken even in lach-plooi. Hij voelde de heetschroeiende zon op zijn oogen als een nabijzijnde brand. ‘Au,’ snauwde hij kort-weg; een had er venijnig geprikt met een speld achter zijn rug.
‘Hij leeft nog,’ giegelde de jongen overtuigend. Als een looden pop beurden ze hem op uit het zand, geen spiertje bewoog, als gesloten doppen leien zijn oogen, een klein lachje pleizierde om de opgetrokken mondhoeken.
In een leegstaande handkar werd het zwaar luie lichaam met veel lawaai neergelegd. Ze joelden en dansten als bezetenen er omheen; 't strak doode gezicht van den jongen, zonder een glimp van leven bracht ze in verrukking. Ze schreeuwden en tierden met wijd gespalkte kelen aan zijn ooren, maar 't onbeweeglijk hoofd hield zich heerlijk doof.
‘Net een dooie kemiek, hè,’ grinnikten ze. Met groot rumoer van dooreen-twistende stemmen, schreeuwden ze door elkaar, dat-ie een kussen onder zijn hoofd moest hebben voor 't schudden, en dat-ie toegedekt moest worden. Een kussen was niet noodig, - beweerde een met gezag. ‘As een dooie zijn hoofd in de kist heen en weer schudt, voelt-ie er tóch niks van.’ ‘'t Zijne gewone kisten,’ overtuigde een ander, ‘en een echte dooie neemt niks meê.’
‘Je ziet niks van zijn kop zoo,’ hield een ander vol, ‘hij mot wat onder zijn hoofd hebben, dan kà-je veel beter zien dat-ie dood is.’
‘Nou, natuurlijk, ze leggen een dooie wel-is een zakkie zand onder zijn hoofd, voor de zwaarte,’ fantaseerde er een heel wijs.
‘Wat za-je daar an liegen,’ giegelden de anderen ongeloovig terug, ‘een zakkie zand, een doodkist is geen luchtballon, wat jou.’
Voorzichtig werd 't bol roode hoofd met wegpinkelend zweet op voorhoofd en neus opgebeurd. ‘Houë hoor!’ kommendeerde een jongen. ‘Net een dooie hé, je zou zweren dat-ie dood was,’ smoesden ze vol bewondering. De dood-liggende jongen verkneukelde zich van ophikkende pret. Zijn lippen pletten zich vaster op een, om een opproestenden lach binnen te houden. ‘Hij het de hobbelkramp in zijn buik,’ proestten ze.
‘Nou,.... zakken nou,.... kalm an,’ wenkte de jongen be- | |
| |
angstigd. Behoedzaam, met strak ernstige gezichten, als hielden ze broos porselein in hun handen, lieten ze 't hoofd neer, op den tot kussen gerolden kiel. ‘Nou rijen,’ juichten ze uitgelaten. Druk opgewonden begonnen ze joelend door elkaar te zingen, ‘Lot is dood, Lot is dood, stop hem in een kissie!’
Dansend en springend dwarrelden ze om de kar, duikelden tusschen de wrong van de handkruk, kropen er van achter tegen op om mee te rijen.
‘Eerst nog een kleed!’ schreeuwde een jongen bazig, ‘hij moet nog toegedekt.’ Ze kwamen al aanjolen met een gekaapten aardappelzak, een gonjezak vol stof en droge klei.
‘Nou, nou is-ie zoo dood als een pier,’ triumfeerde de jongen helder op. Onder de broeiende deken kiekte alleen het lachronde hoofd, vol, rood-opgeblazen, glans-glimmend van uitbrekend zweet. Zweetend en hijgend onder den stikkenden brand van de zon, sloofden ze als kleine afgeleefde mannetjes en huilende wijfjes achter den voortwielenden wagen. Overal grepen en klemden de handen zich vast. Ze drongen op achter de kruk, de handen hoog voor de uitzettende borsten, duwend en hijgend met benauwd zingende kelen.
Ze trokken uit alle kracht, met één hand geklemd om de lijsten, de beenen schrap, de pret-juichende hoofden met wijd open monden vooruit. De wielen werden sneller gekeerd, vlug, rap wiekten de handen tusschen de wentelende spaken.
‘Lot is dóód, Lot is dóód, we gáne hem begráven!....’ galmde 't geluid. Luid klankte 't uitbarstend getier op naar de huizen, 't sloeg door de wijd open ramen brutaal hard in de rustige kamers.
‘Zulleke beesten hè,’ drifte een vrouw uit een wijd open raam, ‘daar leit warachtig die jongen in de kar en zijn vader leit nog geen dag onder de aarde. Laat je die kar stáán!’ gilde nijdig de vrouw.
Maar de kelen heerschten oppermachtig, joelden onvermoeid, uitzingend en uitschreeuwend: ‘Lot is dóód, Lot is dóód en we gáne hem begráven!....’
‘Haal je die jongen de kar uit!’ schreeuwde de vrouw in woede opdriftend.
‘Nou maak je maar niet dik,’ schreeuwde een van de kinderen brutaal-hard terug, ‘hij speelt maar voor lijkie.’ |
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd