Groot Nederland. Jaargang 1

[p. 284]

Morgen.
Door J. Jac. Thomson.

De Morgen, openslaand de blanke vleugels,
vliegt naar den hemel op, van weelde dronken;
en ijlings viert bleekende Nacht de teugels,
half staande nog, half in de knie gezonken.

De wagen, 't ros en zij, al vage schimmen,
verdwijnen aan den wester-horizont;
de zon spoedt zich in 't oost den hemel te beklimmen:
reeds doet rood-gouden glans zijn komste kond;

en een gemompel en gemurmel spreidt
zich over 't veld en ruischt van uit de beken,
strijkt 't bosch in door de jonge twijge' en glijdt
daaruit weer: bijna zingen, bijna spreken.

Hoog in de klarende en zuivre lucht
stijgt hij, de Morgen, vast en statig vliegend,
en, op zijn breede, blanke vlerken wiegend,
beluistert hij der aarde zoet gerucht.