Groot Nederland. Jaargang 1

[p. 182]

Verzen.
Door Willem Kalma.

I.

Maar stil-tevreden, zonder vreugde of klagen,
Ga ik alleen mijn verder leven door,
En zie nog om naar mijn verleden dagen
En naar een liefde, die ik lang verloor.

In winterschemering ligt leeg-verlaten
Het smalle grachtje van de kleine stad....
Maar verre zie ik breede huizen-straten
Van pas gevallen zomerregen nat.

En onder 't drupp'len van de glanz'ge blaad'ren
Van boomen in de stille avondstraat,
Waar langs de huizen donk're menschen naad'ren,
Of voor de deuren zitten in gepraat, -

Ga 'k in het laatste gouden zonne-schijnen
En luister naar de woorden van Uw mond,
En zie den glimlach om Uw lippen lijnen,
En 't zachte glanzen van Uw haren-blond....

Die lichte dagen zijn zoo ver al henen.
Maar 'k denk soms, dat in stillen avondtijd
Gij ook terugdenkt nog aan 't lang-verdwenen
Geluk van onzer liefde jonge heerlijkheid.

[p. 183]

II.

Voor m'n zusters.

Als de avondzon nog door de wijde ramen
Haar laatste glanzen in mijn kamer schijnt,
En lichte strepen over rug en namen
Of open bladen van mijn boeken lijnt,

Dan zit ik lang, gedachteloos, te staren
Naar buiten in de gouden schemering,
En verre uit zoolang-verleden jaren
De beelden komen van herinnering....

Ik zie een tuin, wijd-open, met wat boomen
Bij 't hooge huis en ver in 't avondlicht,
En pratend zitten we onder hooge boomen
Nog lang te zamen. 't Laatste zonnelicht

Is weggegleden van de gindsche kruinen,
Op verre landen nevelt de avonddauw,
En hoog al boven wijde, stille tuinen
Rijst gouden maan in 't klare hemelblauw.

Haar witte licht schijnt op de open paden
En perken. En in zilverlichten tuin
Is onder 't loof van glinsterende bladen
Nog om ons hoofd een wonderteere schijn.

Wij kunnen ver den lichten nachtwind hooren,
Een enk'le spreekt een woord nog.... fluistert zacht....
Dan zitten we allen als in droom verloren....
En verre hoorbaar in den zomernacht

Komt nog een stap door stille dorpstraat naad'ren
En gaat voorbij dan, verder, langs het huis.
Een late vogel ritselt in de blaad'ren.
En om het huis is zachte boomgeruisch.

[p. 184]

III.

De lentezon stond aan de lucht te branden,
Die hoog en wolkloos over de aarde was,
En schitterde ver over wijde landen
Op 't gouden-groen van 't jonge weide-gras.

Toen gingen saam wij langs de stille paden;
Wat laag geboomte groeide aan den weg,
En, lichtend tusschen glinst'rend-groene bladen,
De witte bloesems bloeiden in de heg.

Een zachte wind kwam door het gouden loover
En speelde trillend in Uw blonde haar.
En langzaam drentelden den weg wij over
In warmen middag, pratend naast elkaar.

Gij plukte bukkend nog wat lichte bloemen
En lange halmen uit het hooge gras,
En schrikte wel, als onder luide zoemen
Een bij plots opvloog uit het dichte gras.

Dan lachend schiktet gij Uw bloemen samen,
En 'k hielp U, wijl met halmen Gij ze omwondt,
En noemde U de vele bloemen-namen,
Soms zoekend naar een naam, dien 'k niet meer vond.

Een blijde glans was in Uw zachte oogen,
En 'k weet, dat in dien verren middagstond
Gij uit mijn stem en stille-schijnende oogen
Wel mijner liefde smeekend woord verstondt.